مفهوم «تراژدي اگزيستانسياليستي» در نمايشنامه «مانفرد» اثر لرد بايرون

اگزيستانس ها وجود را تراژيك مي دانستند و معتقد بودند آدمي هيچ گاه از اين وضعيت بغرنج راه فراري نخواهد داشت. در فلسفه آنها، «تراژدي اگزيستانسياليستي»، تراژدي انسانِ تنهايِ بدون پناهي است كه گام به گام به سوي نيستي كشيده مي شود و آگاهي از موقعيت اش در هستي، او را دچار دلهره و اضطراب مي كند. يك قرن پيش تر نيز، رمانتيك ها زندگي را همين قدر بدبينانه و پوچ و وهم آلود مي ديدند و نسبت به پيرامون خود احساس بيگانگي داشتند. به خاطر همين نگرش مشابه است كه محققين، جنبش اگزيستانسياليسم را تا حد زيادي تحت تاثير رمانتيسم دانسته و معتقدند بخشي از گفتمان خود را از آن ها وام گرفته است؛ به نحوي كه براي يافتن ريشه مفاهيم اساسي اگزيستانسياليسم، بايد در آثار رمانتيك ها جست وجو كرد. هدف اين پژوهشِ تطبيقي، بررسي تشابهات جنبش هاي اگزيستانسياليسم و رمانتيسم با محوريت مفهوم «تراژدي اگزيستانسياليستي» است. پژوهش پيشِ رو با رويكردي تاريخيتحليلي، عناصر اساسي اين تراژدي يعني «ترس و اضطراب»، «بيگانگي و ازخودبيگانگي» و «نيستي و پوچي» را در نمايشنامه «مانفرد» و دوره رمانتيسم بررسي كرده است. نتيجه نشان مي دهد كه عناصر تراژدي اگزيستانسياليستي در مانفرد وجود داشته و بنيان اين تراژدي رمانتيكبايروني را شكل مي‌دهند: «مانفرد» داستان انساني مضطرب و بيگانه با جامعه است كه بي توجه به مذهب به دنبال رهايي و آرامش خود مي گردد.