تحليل نشانه هاي سازگاري در آسايش حرارتي فضاهاي باز (نمونه مورد مطالعه: محلات مسكوني منتخب شهر اصفهان)

سازگاري در آسايش حرارتي، شامل تمامي فرايندهايي ست كه افراد براي تطبيق و متناسب كردن محيط و نيازهايشان انجام مي دهند. به عبارت ديگر، انسان ها خود به نحو ممكن در محيط حرارتي تغيير ايجاد مي كنند تا به آسايش حرارتي برسند. بر اين اساس، در مقاله حاضر تلاش مي شود تا با تحليل نشانه هاي سازگاري در آسايش حرارتي فضاهاي باز محلات مسكوني، به اثبات نظريه سازگاري در شهر اصفهان پرداخته و نهايتاً معادله حرارتي جهت تعيين دماي راحتي كاربران در فضاي باز محلات مسكوني ارائه شود. اين مطالعه با بهره گيري از روش هاي پژوهش موردي و مطالعه ميداني، به برداشت متغيرهاي اقليمي و تكميل پرسشنامه در چهار محله منتخب در دو فصل زمستان و تابستان پرداخته است. در اين راستا چهار محله علي قلي آقا، جلفا، مرداويج و دشتستان مورد بررسي و ارزيابي قرار گرفتند. اين انتخاب بر اساس معيارهاي اوليه، ثانويه و نهايتاً تمايز در ساختار فضايي كالبدي و الگوي ريخت گونه شناسي محلات صورت گرفته است. نشانه هاي نظريه سازگاري جهت تحليل و اثبات، شامل تحليل دماي خنثي، رابطه دماي خارج و دماي خنثي، متوسط دماي ماهيانه و دماي خنثي و نهايتاً مقايسه معادله به دست آمده با ساير معادله ها است. نتايج حاصل از تحليل نشانه هاي فوق در محلات مورد مطالعه نشان مي دهد كه نظريه مذكور در شهر اصفهان اثبات شده و قابل تعميم است.