نقدي بر ديدگاه «مادلونگ» درباره بيعت با امام‌علي(ع) و ريشه جنگ‌هاي جمل، صفين و نهروان در كتاب «جانشيني حضرت محمد(ص)»

در عصر رسول‌خدا, رهبري و امامت امري آسماني بود كه خداوند مي‌بايست تكليف آن را معين كند، اما پس از وفات ايشان، عده‌اي از مسلمانان با انكار نصّ و نصب الهي، اين امر آسماني را به مسئله اي زميني تنزل داده و راه هايي، از جمله بيت مردم با خليفه را براي مشروعيت‌بخشي خلافت، مطرح نمودند. با اين مبنا نيز بيعت با امير مؤمنان علي(ع)، مردمي ترين، پرشورترين و شفاف ترين بيعتي بود كه در طول تاريخ اسلام به وقوع پيوسته است. برخي از دروغ پردازان تاريخ(همچون سيف بن عمر) به منظور حفظ حيثيت كساني كه بعداَ بيعت خود را نقض كردند و در برابر علي(ع) به جنگ برخاستند، سعي كردند تاريخ را تحريف كنند و درباره اصل بيعت و چگونگي آن، خلافِ مشهور سخن بگويند. ويلفرد مادلونگ(مستشرق آلماني) هرچند به رعايت انصاف و اتخاذ مواضع بي طرفانه مشهور است، اما در كتاب «جانشيني حضرت محمد,» با استناد به همان منابع ضعيف، تحليل‌هاي نادرست ارائه داده و دراين‌باره دچار خطا شده است. او بيعت مردم با امام علي(ع) را مبهم و بيعت برخي از اصحاب برجسته را اجباري تلقي نموده است و ريشه جنگ هاي سه گانه(جمل، صفين و نهروان) را با جريان بيعت پيوند مي‌دهد. در اين مقاله، ديدگاه مادلونگ درباره اصل بيعت، چگونگي آن و ريشه جنگ هاي سه‌گانه در عصر حكومت علي(ع) نقد و ارزيابي مي‌شود.