تحليل عوامل موثر بر توسعه صنايع فرهنگي در بازآفريني بافت تاريخي(نمونه موردي: منطقه 12 شهر تهران)

چكيده بافت هاي تاريخي با وجود منزلت مكاني و سكونتي پايين، همچنان منبع ارزشمندي هستند كه به مثابه دارايي فرهنگي و هويتي شهرها و كشورها به شمار مي روند. پس روش هاي زيادي براي حفظ و احياء بافت ارزشمند در نظر گرفته شده است، اما بيشتر اقدام هاي برنامه ريزي شده كه براي مرمت و احياي اين بافت ها صورت گرفته است، تك بعدي بوده و صرفاً جنبه كالبدي داشته است. تنها در اين زمينه بازآفريني است كه توانسته با توجه به ابعاد اقتصادي فرهنگي همچون بكارگيري صنايع فرهنگي، رويكردهاي فعاليت محور را در راستاي مداخلات كالبدي مورد توجه قرار دهد و نقش موثري را در احياي بافت ايفا نمايد. اين پژوهش با بهره گيري از الگوي تحقيق توصيفي تحليلي و با بكارگيري رويكردي ميان رشته اي و با استفاده از مدل تحليلي و راهبردي عملياتي سعي نمود كه شاخص هاي توسعه صنايع فرهنگي را در زمينه هاي شهري و امكانات توسعه اي در راستاي بازآفريني منطقه مورد مطالعه را با نيازها و مسائل محدوديت هاي منطقه مورد تجزيه و تحليل قرار دهد تا راهبردهاي عملياتي را براي برآورده ساختن نيازها و به حداقل رساندن محدوديت ها و مسائل بافت تاريخي منطقه ارائه دهد. در عين حال نتايج تحقيقات سعي نمود كه نشان داد كه مجموعه اي از صنايع فرهنگي با استفاده از مزيت هاي بافت تاريخي مي توانند تقويت و غني گردد و هم اينكه بافت تاريخي نيز مي تواند با بهره گيري از ويژگي ها و مزيت هاي استقرار صنايع فرهنگي بنيان هاي عملكردي و فضايي خود را بازآفريني و تقويت نمايد.