مقايسه تطبيقي روستاهاي داراي دهياري و فاقد دهياري در روند توسعه‌يافتگي (مطالعه موردي: روستاهاي بخش مركزي شهرستان اسلامشهر)

چكيده با توجه به اهميتي كه مديريت روستايي در تحقق اهداف توسعه روستايي و نيز با در نظر داشتن اينكه دستيابي به توسعه پايدار در شرايط فعلي جهان بر اساس دانايي محوري است. نقش مديريت در توسعه روستايي ايران حائز اهميت بوده و اين مديريت بايد بر دانايي محوري تكيه كند و بر همين اساس بايد نيروهاي لازم براي دانايي محوري در روستاهاي كشور را فراهم كند. هدف از اين تحقيق مقايسه نقش دهياري‌هاي روستايي در توسعه پايدار در منطقه اسلامشهر با روش فرآيند تحليل سلسله مراتبي(AHP) بوده و محقق به ارزيابي تفاوت در روستاهاي داراي دهياري و فاقد آن با توجه به ابعاد توسعه پايدار روستايي در محدوده اسلامشهر پرداخته است. نتايج حاكي از آن است كه مهم‌ترين معيار در ارزيابي عملكرد دهياري‌ها در تمامي روستاهاي مورد مطالعه تحصيلات و تخصص نيروي انساني فعال در بخش دهياري‌ها در نظر گرفته شده است و عواملي چون اقتصاد، نابرابري اجتماعي، زيرساخت‌ها، عوامل فرهنگي – اجتماعي در رتبه‌هاي بعدي قرار مي‌گيرند. همچنين از ديدگاه ساكنان اين مناطق مهم‌ترين عامل مربوط به زير معيار فقدان مهارت‌هاي مديريتي به دست آمده است؛ بنابراين مي‌توان گفت كه مهم‌ترين عامل عدم توسعه‌يافتگي در مناطق مورد مطالعه فقدان مديريت و مهارت‌هاي مديريتي مناسب با مسئله دهياري روستايي بوده كه از سوي ساكنين تشخيص داده شده است.