تبيين اثرات سياست‌هاي بهسازي و نوسازي بافت‌هاي فرسوده شهري (موردپژوهي: منطقه 12 شهرداري تهران)

چكيده از جمله سياست‌هاي مؤثر و حساس توسعه شهري را مي‌توان برنامه‌هاي مداخله در بافت‌هاي فرسوده شهري دانست كه در ابعاد مختلف اجتماعي، فرهنگي، سياسي، اقتصادي، زيست محيطي و كالبدي قابل تجزيه و تحليل هستند كه شناسايي وضعيت كالبدي عملكردي اين بافت ها به منظور برنامه‌ريزي و مديريت حفظ و نگهداري آنها از اقدامات اوليه و مهمي است كه بايد صورت پذيرد. وجود بافت‌هاي فرسوده شهري در شهر تهران و اجراي سياست‌هايي توسط دولت‌ و شهرداري با هدف احياي آن، داراي آثار متفاوت بر بافت شهري و كيفيت زندگي شهروندان بوده است كه سنجش آثار اين سياست‌ها، مزيت‌ها و ضعف‌هاي اين طرح ها را مشخص مي‌كند. بنابر اين هدف اين پژوهش، تبيين آثار سياست‌هاي مداخله در بافت فرسوده در منطقه 12 شهر تهران مي‌باشد. روش اين مقاله، توصيفي تحليلي بوده و ابزار جمع‌آوري داده‌ها بصورت پرسشنامه و جهت تحليل از T تك نمونه اي، آزمون همبستگي اسپيرمن، آزمون فريدمن از نرم‌افزار Spss و جهت تحليل عاملي تأييدي از نرم‌افزار Liserel مورد استفاده قرار گرفته است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه سياست‌هاي اجرا شده در راستاي بهسازي و نوسازي بافت فرسوده منطقه 12 منجر به بروز ناپايداري شده و همچنين رابطه معناداري بين سطح مولفه‌هاي اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي، كالبدي و زيست محيطي و اجراي سياست‌هاي بهسازي و نوسازي وجود دارد. بنابراين تحليل سياست ها مبتني بر بازآفريني پايدار شهري يكپارچه نگر بوده و تمامي ابعاد كه تحت تأثير اجراي سياست ها در بافت فرسوده صورت مي پذيرد را مورد سنجش قرار مي‌دهد. نتايج تحليل عاملي نشان از برازش مناسب اين مدل جهت سنجش آثار سياست‌هاي بهسازي و نوسازي در مناطق شهر تهران دارد.