نقش معماري فضاهاي آموزشي در انتقال فرهنگ بواسطه علوم رفتاري (نمونه مورد مطالعه: مدارس تيزهوشان متوسطه اول شيراز)

چكيده:   وقوع انقلاب صنعتي، تحولات عصر جديد و تفكر مدرن، چالشي فراگير را در تمام دنيا شكل داد كه عميق­ترين جنبه آن بعد فرهنگي بود. ازآنجا كه سرعت وقوع اين تحولات بسيار زياد بود، مانع از تطبيق آنها با فرهنگ جوامع مختلف شده و نهايتا كم توجهي به معماري سنتي را در پي داشت. از آنجا كه دامنه اين نوگرايي به ساختار نظام آموزشي نيز كشيده شد؛ رويكردهاي كشورهاي غربي به اين موضوع، منجر به شكل­گيري مدارسي با طرحهاي بسيار ساده شد .در حالي كه  در ايران الگوي ساخت مدارس تاريخي به مسئله يادگيري و نقش مدرسه در نظام جامعه و محله بسيار اهميت مي­داد. در شرايط كنوني با توجه به مسائل ومشكلات موجود در كشور، آنچه در راستاي رفع مسئله موجود و بهبود شرايط كنوني مطرح مي­شود، لزوم بكارگيري روشي است كه دانش آموزان و بستر فرهنگي را به عنوان پيش شرطي مهم در جهت يادگيري موفق به حساب آورده و در پي فراهم ساختن محيطي مناسب جهت تحقق اهداف فراگير يادگيري باشد. لذا پژوهش حاضر به دليل نياز فرهنگي و با هدف شناسايي نقش معماري فضاهاي آموزشي در انتقال فرهنگ و ارائه راهكارهاي طراحي با استفاده از فرهنگ ايراني در جهت بهبود كيفيت ساختمانهاي آموزشي معاصر شكل گرفته است. حال سوال اصلي اين است كه چگونه مي­توان با پيوند ميان ارزشهاي فرهنگي و علوم رفتاري به طراحي فضاهاي آموزشي پرداخت؟ مطالعات، حاكي از  ارتباط دوطرفه بين سه مولفه فرهنگ، رفتار و محيط در فضاهاي آموزشي و همپوشاني آنها بصورت مولفه هاي رفتاريمحيطي، محيطيفرهنگي، رفتاري فرهنگي مي­باشد. به اين ترتيب مي­توان اذعان داشت كه فضاهاي آموزشي به كمك علوم رفتاري برآمده از فرهنگ محيط، مي­توانند ارزشهاي فرهنگي جامعه را به دانش آموزان انتقال دهند.