موانع ارتقاء شغلي زنان در ايران: الزامات نقشي يا محدوديت‌هاي ساختاري (فراتحليل كيفي مطالعات دهۀ اخير)

عدم تناسب حضور زنان در سطوح مديريتي، با توزيع جنسيتي جمعيت و تحصيلات، زمينه‌ساز پژوهش‌هايي درخصوص بررسي موانع دستيابي زنان به سطوح مديريتي شده است. در اين مطالعه با بهره‌گيري از چارچوب كرومي، نظريه‌هاي مطرح درخصوص موانع ارتقاء شغلي زنان در دو دسته موانع دروني و بيروني صورت‌بندي شده و سپس مطالعات تجربي داخلي صورت گرفته در اين زمينه، طي بازۀ زماني سال‌هاي 1385 تا 1395 براساس اين چارچوب مورد بررسي قرار گرفته‌اند. نظريه‌هاي موانع دروني به طور عمده، موانع دستيابي زنان به مناصب مديريتي را در الزامات نقشي زنان و ميزان دل‌بستگي شغلي آن‌ها جستجو مي‌كنند. در مقابل، در نظريه‌هاي موانع بيروني، بر عوامل نگرشي همچون كليشه‌هاي جنسيتي و عوامل ساختاري همچون سقف شيشه‌اي و تبعيض جنسيتي تأكيد مي‌شود. روش تحقيق در اين مطالعه فراتحليل بوده و مطالعات مورد بررسي براساس جستجوي سيستماتيك در چهار پايگاه داده‌هاي علمي داخلي انتخاب شده‌اند. نتايج فراتحليل 20 مطالعۀ انتخاب شده، نشان مي‌دهد كه يافته‌هاي اين مطالعات در مجموع تأييدكنندۀ موانع بيروني هستند. همچنين در برخي از مطالعات، تفاوت معني‌داري بين زنان و مردان درخصوص ارجحيت موانع دروني يا بيروني مؤثر بر دست‌يابي زنان به مناصب مديريتي وجود دارد.