نقش ميانجي تفكر ارجاعي در ارتباط بين كمال‌گرايي و اضطراب اجتماعي

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين نقش ميانجي‌گر تفكر ارجاعي در رابطه بين كمال‌گرايي و اضطراب اجتماعي بود. روش: روش پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل تمام دانشجويان دانشگاه بين‌المللي امام خميني (ره) شهر قزوين به تعداد 7030 نفر در سال 1394 بود؛ كه به روش نمونه‌گيري تصادفي ساده 200 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شد. ابزار پژوهش مقياس‌هاي تفكر ارجاعي اهرينگ (2010)، كمال‌گرايي فراست (1990) و اضطراب اجتماعي كانور (2000) بود. داده‌هاي آزمودني‌ها با استفاده از روش الگويابي معادلات ساختاري تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد تفكر ارجاعي رابطه بين كمال‌گرايي و اضطراب اجتماعي را ميانجي‌گري مي‌كند. نتيجه گيري: كمال‌گرايي و تفكر ارجاعي به نوعي نقش پيش‌بيني كننده براي اضطراب اجتماعي دارند. به طوري كه با افزايش كمال‌گرايي و تفكر ارجاعي، اضطراب اجتماعي نيز افزايش مي‌يابد. افراد كمال‌گرايي كه مشخصه‌هاي تفكر ارجاعي را دارند، اضطراب اجتماعي بيشتري را متحمل مي‌شوند. در تدوين برنامه هاي درماني براي اضطراب اجتماعي بايد به كمال‌گرايي و تفكر ارجاعي كه به عنوان فرآيندهاي فراتشخيصي مطرح مي‌شوند توجه شود.