اثربخشي طرح‌واره درماني هيجاني بر اجتناب شناختي-رفتاري و شدت نشانه‌هاي اختلال اضطراب فراگير در دانشجويان دختر مبتلا به اضطراب فراگير

هدف پژوهش حاضر، بررسي تأثير طرح‌واره درماني هيجاني بر اجتناب شناختي رفتاري و شدت نشانه‌هاي اختلال اضطراب فراگير در دانشجويان دختر مبتلا به اختلال اضطراب فراگير دانشگاه لرستان بود. اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي بوده و از طرح پيش‌آزمون ‌پس‌آزمون با گروه كنترل استفاده شد. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه دانشجويان دختر مبتلا به اختلال اضطراب فراگير دانشگاه لرستان در سال تحصيلي 95-1394 بود؛ كه به‌منظور اجراي پژوهش غربالگري انجام گرفت ابتدا دانشجويان دختر، پرسشنامه نگراني پنسيلوانيا را تكميل نمودند سپس از بين آن‌هايي كه نمره بالاتر از 47 را در اين پرسشنامه كسب كرده مصاحبه باليني ساختاريافته براساس DSM – IV –TR (SCID) به عمل آمد كه 30 دانشجو تشخيص اختلال اضطراب فراگير را دريافت كردند. سپس 20 دانشجو كه معيار‌هاي ورود به پژوهش را داشتند به‌ صورت تصادفي انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 10 نفره آزمايش و كنترل جايگزين شدند. آزمودني‌هاي دو گروه، به پرسشنامه اجتناب شناختي رفتاري (CBAS) و پرسشنامه اختلال اضطراب فراگير(GAD7) پاسخ دادند. سپس شركت‌كنندگان گروه آزمايشي در 9 جلسه يك و نيم‌ساعته درمان گروهي مبتني بر طرح‌واره درماني هيجاني شركت كردند. نتايج تحليل كوواريانس داده‌ها نشان داد كه طرح‌واره‌ درماني هيجاني به‌طور معناداري موجب كاهش اجتناب شناختي رفتاري و شدت نشانه‌هاي اختلال اضطراب فراگير شركت كنندگان گروه آزمايش در مرحله پس‌آزمون شد. به‌طوركلي نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه طرح‌واره درماني هيجاني در كاهش اجتناب شناختي رفتاري و شدت نشانه‌هاي اختلال اضطراب فراگير مؤثر است.