اثربخشي بازتواني شناختي مبتني بر رايانه بر بهبود حافظه كاري و عملكرد اجرايي بيماران زن مبتلا به مالتيپل اسكلروزيس

هدف از انجام اين پژوهش بررسي اثربخشي بازتواني شناختي مبتني بر رايانه بر بهبود حافظه كاري و عملكرد اجرايي بيماران زن مبتلا به مالتيپل اسكلروزيس بود. در اين مطالعه كه با طرح پيش آزمونپس آزمون با پيگيري دو ماهه اجرا شد؛ 36 زن مبتلا به ام اس با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به طور تصادفي در 3 گروه 12 نفره جايگزين شدند و گروه هاي آزمايش و پلاسيبو به ترتيب، تحت آموزش توان بخشي شناختي مبتني بر رايانه و توان بخشي فيزيكي قرار گرفتند و گروه گواه نيز مداخله اي دريافت نكرد. كليه شركت كنندگان جلسه اول و آخر توسط آزمون هاي ويسكانسين و پاسات ارزيابي شدند. پژوهش در مدت 21 جلسه و در شهر اراك اجرا و داده ها با مدل تحليل واريانس چند متغيره با اندازه گيري مكرر توسط نرم افزار SPSS24 تحليل شدند. يافته ها حاكي از آن بود كه اثر اصلي عامل زمان(پيش آزمون، پس آزمون، پيگيري) بر نمرات حافظه كاري و عملكرد اجرايي معنادار است.همچنين اثر تعامل زمان در گروه بر نمرات حافظه كاري و عملكرد اجرايي معنادار مي باشد. نتيجه گرفته مي شود بازتواني شناختي مبتني بر رايانه بر بهبود عملكردهاي اجرايي بيماران زن مبتلا به مالتيپل اسكلروزيس اثربخش است؛ لذا توصيه مي شود اين مداخله در مراكز درماني در كنار ساير روشهاي درماني به كار گرفته شود.