ادراك بصري در هوش مصنوعي و فلسفه ذهن

يكي از گرايش‌هاي رايج و پرطرفدار در فلسفه ذهن، كاركردگرايي است. در اين نوشتار، برآنيم تا به تحليل فلسفيِ پژوهشي نوپديد در حوزه هوش مصنوعي بپردازيم. پژوهشي كه به شبيه‌سازي ادراك بصري انسان، با الگوبرداري از نمونه عصب‌شناختي ادراك مي‌پردازد. اين پژوهش كه در سال 2013 انجام شده، با به كارگيري سامانه‌اي مركب از شبكه‌هاي عصبيِ مصنوعي و سامانه‌هاي خبره، موفق به شبيه‌سازي سازوكار ادراك بصري انسان شده است. پس از شرح پژوهش ياد شده، به بررسي پيامدهاي فلسفي آن مي‌پردازيم و با معرفي آزمايشي ذهني، نشان مي‌دهيم كه از ديد بيننده خارجي، نمي‌توان ميان روبات فوق هوشمندِ فرضي و انسان خودآگاه فرق بگذاريم؛ هرچند در نگاه آغازين ميان آن‌دو، تفاوت ديده شود؛ ولي اين تفاوت براي هوشمند دانستن يك سامانه اهميتي ندارد؛ ازاين‌رو، مي‌توان از نگاه كاركردگرايانه دفاع كرد. همچنين در اين پژوهش استدلال اتاق چيني سِرل اجمالاً معرفي شده و با استفاده از آزمايش ذهني يادشده، نقد و تحليل مي‌شود.