عنوان مقاله :
نزاع وحدت‌گرايي و كثرت‌گرايي در فلسفه سياسي افلاطون و ارسطو
پديد آورندگان :
راست‌پسر ، محمود حوزه علميه قم - حوزه علميه قم , قرباني ، مهدي مؤسسه آموزشي و پژوهشي امام خميني ره - مؤسسه آموزشي و پژوهشي امام خميني ره
كليدواژه :
وحدت‌گرايي , كثرت‌گرايي , فلسفه سياسي افلاطون , فلسفه سياسي ارسطو.
چكيده فارسي :
وحدت‌گرايي و كثرت‌گرايي، دو جريان اصلي در انديشه سياسي است؛ تاآنجاكه مي‌توان همه آثار فيلسوفان سياسي از دوران كلاسيك تا معاصر را براساس آن تبيين و تفسير كرد. اين دو جريان فكري ـ سياسي، از گذشته تاكنون در ميان فيلسوفان سياسي، پيروان فراواني داشته‌اند. در ميان فيلسوفان كلاسيك، افلاطون به وحدت‌گرايي و ارسطو به كثرت‌گرايي باور داشت؛ ازاين‌رو، در فلسفه سياسي آنان كشمكشي درباره وحدت‌گرايي و كثرت‌گرايي درگرفت كه آثار آن را مي‌توان در رويكرد فيلسوفان سياسي دوره‌هاي بعد نيز نگريست. كوتاه آنكه، ديدگاه وحدت‌گرايي، افزون‌بر يكساني در زندگي مدني، بر تمركز قدرت سياسي نيز تأكيد دارد و دربرابر آن، ديدگاه كثرت‌گرايي، با دفاع از چندگانگي در حوزه سياست، تنوع منابع قدرت و توزيع آن در ميان گروه‌ها و جريان‌هاي گوناگون را اصل قرار مي‌دهد. بر همين اساس، اين مقاله به روش توصيفي ـ تحليلي در پي تبيين ديدگاه وحدت‌گرايي فضيلت‌محور افلاطون و ديدگاه كثرت‌گرايي فضيلت‌محور ارسطو است. از رهگذر اين تبيين، نزاع و تفاوت دو ديدگاه روشن مي‌شود.
