رابطه اميد به زندگي، نگرش به رفتار بزهكارانه و تجربه مصرف مواد مخدر در دانش‌آموزان پسر دوره دوم متوسطه مدارس شيرآباد و مركز شهر زاهدان

دوره ي نوجواني يكي از حساس ترين و بحراني ترين دوره هاي رشد هر انسان بوده كه به علت بي ثباتي در وضعيت رواني ممكن است تصميم گيري‌هاي فرد به رفتارهاي خطرناك منتهي شود. هدف اصلي اين پژوهش، بررسي رابطه اميد به زندگي با نگرش به رفتار بزهكارانه و تجربه مصرف مواد مخدر در ميان دانش آموزان پسر دوره دوم  متوسطه مدارس منطقه حاشيه تشين شيرآباد و مركز شهر زاهدان بود. هدف فرعي پژوهش، مقايسه دانش‌آموزان مدارس شيرآباد و مركز شهر از لحاظ متغيرهاي پژوهش بود. روش پژوهش توصيفي، از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش، كليه دانش‌آموزان شير آباد و مدارس ناحيه ‌ي دو مركز شهر زاهدان بودند كه از ميان آن، تعداد 200 نفر از دانش‌آموزان (100دانش‌آموز از  شيرآباد و ۱۰۰ دانش‌آموز از مركز شهر) با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي به‌عنوان مشاركت‌كنندگان در پژوهش انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ سنجش نگرش به رفتارهاي بزهكارانه (فضلي، ۱۳۸۹) و پرسشنامه اميد (ميلر و پاورز، 1998) بود. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از روش‌هاي آماري ضريب همبستگي پيرسون، تحليل رگرسيون و آزمون تي مستقل استفاده شد. نتايج نشان داد كه بين اميد به زندگي با نگرش منفي به رفتار بزهكارانه رابطه مثبت و با نگرش مثبت به رفتار بزهكارانه رابطه منفي و معني‌داري وجود دارد (001/0≥p).  علاوه بر اين نتايج تحليل رگرسيون نشان داد كه اميد به زندگي  به ترتيب 29، 6 و 33 درصد از واريانس تجربه مصرف مواد، نگرش مثبت و منفي به مواد را تبيين مي كند. همچنين نتايج اين پژوهش نشان داد كه بين ميانگين نمرات دانش‌‌آموزان شيرآباد و مركز شهر در مقياس‌هاي تجربه مصرف مواد، نگرش منفي و مثبت به مواد و اميد به زندگي تفاوت معناداري وجود دارد (001/0≥p). بنابراين بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش توصيه مي‌گردد با برگزاري كلاس‌ها و كارگاه‌هاي آموزشي در مدارس در زمينه افزايش اميد به زندگي و اميدواري، سلامت جسماني و رواني دانش‌آموزان را بهبود بخشيد