نقش ميانجي خودكارآمدي در رابطه بين ويژگي‌هاي شخصيتي و درگيري تحصيلي

هدف از پژوهش حاضر، ارائهيك مدل ساختاري براي نشان دادن روابط ساختاري بين وظيفه‌شناسي،پذيرابودن به تجربه و خودكارآمدي بادرگيري تحصيلي در دانش‌آموزان دبيرستاني بود. شركت‌كنندگان، دانش‌آموزان دبيرستاني شهر درميان استان خراسان جنوبي بودند. تعداد 400 نفر (191 نفر پسر و 209 نفر دختر)از دانش‌آموزان با روش نمونه‌گيري طبقه‌‌اي تصادفي انتخاب شدند. همه آنها پرسشنامه‌هاي شخصيتي نئو، پرسشنامه راهبردهاي انگيزشي يادگيري خودتنظيمي ‌و ابزار درگيري دانش‌آموز را تكميل كردند. داده‌ها با تحليل مسير آزمون شد وبا مدل فرضيدرگيري تحصيلي برازش داشت.وظيفه‌شناسي بر درگيري تحصيلي اثر مستقيم و معنادار داشت. خودكارآمدي بر درگيري تحصيلي اثر مستقيم داشت و بين اثر وظيفه‌شناسي بر درگيري تحصيلي نقش ميانجي ايفا مي‌كرد. پذيرا‌بودن به تجربه،اثر معناداري بر درگيري تحصيلي نداشت. براي افزايش درگيري تحصيلي بايد به ويژگي وظيفه‌شناس بودن (منظم‌ بودن، سخت‌كوشي، پشتكار، تمايل به پيشرفت و دقت) و باورهاي خودكارآمدي دانش‌آموزان توجه كرد. تلويحات كاربردي يافته‌ها،مورد بحث قرار گرفت.