مقايسه دلبستگي به مكان، استرس زندگي ‏دانشجويي و انگيزش تحصيلي ‏در دانشجويان بومي و غيربومي دانشگاه‎‌‎هاي دولتي شهر تهران

امروزه دانشجويان زيادي براي ادامه تحصيل از زادگاه خود فاصله گرفته و در شهر جديد با مشكلاتي مواجه مي‌شوند. مطالعه حاضر با هدف مقايسه دلبستگي به مكان، استرس زندگي دانشجويي و انگيزش تحصيلي در دانشجويان بومي و غيربومي دانشگاه‌هاي دولتي شهر تهران انجام شد. پژوهش از نوع توصيفي و علي مقايسه‌اي است و جامعه آماري پژوهش كليه دانشجويان دختر و پسر دانشگاه‌هاي دولتي شهر تهران مشغول به تحصيل در نيم‌سال دوم سال تحصيلي 95-1394 بودند كه از آن ميان نمونه‌اي به حجم 195 نفر از دانشجويان بومي و غيربومي دختر و پسر به روش نمونه‌گيري دردسترس و داوطلبانه انتخاب شدند. ابزار سنجش شامل مقياس دلبستگي به مكان ويليامز و رگنباك (1989)، مقياس انگيزش تحصيلي هارتر (1980) و مقياس استرس زندگي دانشجويي گادزلا و بال‌اغلو (2001) است. نتايج حاصل از اجراي تجزيه و تحليل چندمتغيره نشان داد كه دانشجويان در دو گروه بومي و غيربومي در دلبستگي به مكان (11.87=F، p 0/001) استرس زندگي دانشجويي  (0.001p،4.3=F) و انگيزش تحصيلي دروني (،3.36=F p 0/001) با يكديگر تفاوت معناداري داشته، اما از حيث انگيزش تحصيلي بيروني با يكديگر تفاوت معناداري نداشتند (0.1 p ;،1.71=F). زمينه‌سازي امكان ادامه تحصيل دانشجويان در زادگاه خود و آماده‌سازي آن‌ها در حين ورود به دانشگاه مي‌تواند نقش مؤثري در كاهش استرس ناشي از زندگي در خوابگاه و افزايش بازدهي تحصيلي در دانشجويان گردد.