اثربخشي درمان شناختي - رفتاري بر خودكارآمدي درد و ترس از پيشرفت بيماري ميگرن در پرستاران زن شهر تبريز در سال 1398

مقدمه: خودكارآمدي پايين در مديريت درد و ترس از پيشرفت بيماري ميگرن از جمله موضوعاتي هستند كه لزوم ارائه مداخلات روان‌شناختي به افراد مبتلا به سردردهاي ميگرني را ضروري مي‌نمايند. اين پژوهش با هدف تعيين اثربخشي درمان شناختي رفتاري بر خودكارآمدي درد و ترس از پيشرفت بيماري ميگرن در پرستاران زن شهر تبريز در سال 1398 انجام  شد. مواد و روش‌ها: اين پژوهش، نيمه آزمايشي بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه پرستاران مبتلا به ميگرن شهر تبريز در سال 1398 بود. تعداد 30 نفر كه براساس ملاك‍هاي ICHD3 و دريافت نمراه بالاتر از يك انحراف معيار در پرسشنامه سنجش علايم سردرد ميگرن، تشخيص بيماري ميگرن را دريافت كرده بودند، با استفاده از روش نمونه‍گيري هدفمند انتخاب شده و به طور تصادفي ساده در گروه‍هاي آزمايش و گواه (15 نفر در هر گروه) جايگزين شدند. هر دو گروه‍ پرسشنامه‍ هاي خودكارآمدي درد نيكلاس و ترس از پيشرفت هرشباخ را تكميل كردند.‌ درمان شناختي رفتاري گروهي طي 8 جلسه يك ساعته (هفته‌اي دو جلسه به مدت 4 هفته) در گروه آزمايش اعمال شد و گروه گواه مداخله‍اي دريافت نكرد. داده‌ها با استفاده از تحليل كواريانس چندمتغيره و تك‍متغيره تحليل شدند. يافته ‍ها: بين ميانگين نمره‌هاي پس‌آزمون گروه آزمايش و گواه تفاوت معني‌داري وجود داشت (0.001=p)، چنانچه مداخله مذكور باعث افزايش نمرات خودكارآمدي درد و كاهش ترس از پيشرفت بيماري در گروه آزمايش شد. نتيجه‍گيري: با توجه به كارآيي درمان شناختي رفتاري بر افزايش خودكارآمدي درد و كاهش ترس از پيشرفت بيماري در پرستاران مبتلا به ميگرن، استفاده از ‌اين روش درماني توصيه مي‌شود.