اثربخشي اميددرماني بر خودمراقبتي بيماران مبتلابه ديابت نوع دو شهر سيرجان

مقدمه: خودمراقبتي هسته اصلي مراقبت از بيماري‌هاي مزمن است. به نظر مي‌رسد به‌كارگيري روش‌هايي در جهت ارتقاي خودمراقبتي در بيماران مبتلابه ديابت، از استراتژي‌هاي ارتقاي سلامت در آن‌ها باشد. هدف از اين مطالعه تعيين اثربخشي اميددرماني بر خودمراقبتي بيماران مبتلابه ديابت نوع دو است. مواد و روش‌ها:پژوهش نيمه‌تجربي حاضر بر اساس طرح پيش‌آزمونپس‌آزمون با 40 بيمار مبتلا به ديابت مراجعه‌كننده به مراكز بهداشتي درماني وابسته به دانشگاه علوم پزشكي و خدمات بهداشتي درماني شهر سيرجان در سال 98-1397 انجام شد. نمونه‌گيري هدفمند بود و نمونه‌ها به صورت تصادفي به دو گروه مداخله و كنترل تخصيص داده شدند. بيماران گروه مداخله، اميددرماني بر اساس نظريه اميد اشنايدر، هرث و راستون و مبتني بر گزيده‌اي از اشعار مولانا با محوريت مباحث اميد و مثبت‌نگري دريافت كردند. داده‌هايي كه با استفاده از پرسشنامه خودمراقبتي Summary of Diabetes SelfCare Activities ، قبل، بلافاصله و سه ماه بعد از مداخله جمع‌آوري‌شده بودند، با روش تحليل واريانس اندازه‌گيري‌هاي مكرر  تحليل شدند. يافته‌ها:نتايج نشان داد كه پس از اميددرماني، خودمراقبتي در گروه‌ها تفاوت معني‌داري داشت به‌عبارت‌ديگر، اميددرماني باعث افزايش معني‌دار خودمراقبتي (P 0.001, F = 24.735) در بيماران مبتلابه ديابت نوع دو در گروه مداخله شده بود. نتيجه‌گيري:در مطالعه حاضر، اميددرماني موجب افزايش خودمراقبتي گرديد، لذا در نظر گرفتن مداخلات اميددرماني در برنامه‌ريزي‌هاي بهبود خودمراقبتي بيماران مبتلا به ديابت ضروري به نظر مي‌رسد.