حمايت حقوقي از آثار تاريخي و فرهنگي در برابر آلودگي‌ هاي زيست‌ محيطي

در حال حاضر ميزان آلودگي محيط زيست سطح كره زمين به مرز بحراني رسيده است، منظور از آلودگي محيط زيست در اصطلاح تخصصي همان حضور مواد نامطلوب در محيط است. صرف‌نظر از آثار آلودگي‌ها بر حيوانات و نباتات، اين آلودگي‌ها آثاري بر اشياء و ساختمان‌ها از جمله آثار تاريخي و فرهنگي بر جاي مي‌گذارند. با توجه به اينكه اكثر آثار تاريخي و فرهنگي به صورت سنگ و بناهاي سنگي مي‌باشند، آلاينده‌هاي موجود با خورندگي آثار تاريخي و فرهنگي، سايش و تغيير شكل آنها در نهايت باعث تخريب اين آثار مي‌گردند. طي دهه‌هاي اخير آثار تاريخي و فرهنگي درگير آلودگي‌هاي متعددي از آلودگي‌هاي نفتي و مواد شيميايي تا آلودگي هوا از طريق ريزگردها و مواد سايش‌كننده شده است. تاكنون براي مقابله با آلودگي‌هاي زيست‌محيطي در سطح منطقه‌اي و بين‌المللي اقدامات زيادي صورت گرفته است، تا جايي كه صدها كنوانسيون و پروتكل در سطح بين‌المللي و منطقه‌اي در اين مورد به تصويب رسيده است. آنچه كه داراي اهميت وافري مي‌باشد، اين است، كه كشورهايي كه از لحاظ آثار تاريخي و فرهنگي غني مي‌باشند، متأسفانه از محيط زيست سالمي برخوردار نيستند و توجه اساسي به آلودگي‌ها و تخريب آثار تاريخي و فرهنگي ندارند. خوشبختانه بشر امروز به اهميت آثار تاريخي و فرهنگي پي برده ولي براي حمايت از اين ميراث مشترك بشريت تاكنون گام مهمي را برنداشته است. اين مقاله بر آن است تا با بررسي مباني حقوق بين‌الملل محيط زيست و نيز معاهدات مربوط به آثار تاريخي و فرهنگي موجود پيشنهاداتي را راجع به حمايت از اين آثار در حوزه حقوق بين‌الملل ارائه دهد.