پايه داري وجه مغفول رويكرد معماري پايدار در نسبت با طبيعت

اين مقاله با هدف ارتقاء مفهوم معماري پايدار، در پي پاسخ به اين سوال است كه چگونه مي توان رابطه هم افزايي ميان معماري و طبيعت برقرار ساخت؟ در اين مسير با بهره گيري از روشي كيفي و تركيبي، پس از آسيب شناسي تفكر پايداري محيطي در معماري بر پايه متون حوزه دانش پايداري و معرفي شكل مطلوب رابطه معماري و طبيعت مبتني بر مباني ايراني اسلامي و تلخيص و تفهيم محتواي اين متون از طريق روش تحليل محتوا، سعي كرده وجه بنيادين اما مغفول معماري پايدار را شناسايي و در قالب روش استدلال منطقي، مفهوم معماري پايه دار را براي تكميل آن مطرح نمايد. سپس با رجوع به مصاديق موجود معماري گذشته ايران با روش نظريه مبنايي، پايه داري در معماري را كه بر اساس فهم وجوه سه‌گانه طبيعت (كالبدي، ذاتي و نشانه اي) در سه سطح عيني، سرشتي و نمادين با طبيعت گفتمان برقرار مي كند، معرفي و تشريح نمايد. متناظر با اين سه سطح حضور مستقيم عناصر طبيعي ، بهره مندي از قوانين طبيعي و ويژگي هاي سرشتي و حضور نمادين عناصر طبيعي در اين معماري، هماهنگي قابل اعتمادي ميان معماري و طبيعت را موجب مي شود، هماهنگي كه ضمن بهره مندي معماري از طبيعت، نه تنها به طبيعت آسيب نمي رساند، بلكه باعث هم‌افزايي معماري و طبيعت نيز مي گردد. به نظر مي رسد توجه به مفهوم پايه داري و ذكر مصاديق آن در معماري گذشته ايران، مي تواند مفهوم پايداري در معماري ايران را روشن ساخته و ارتقاء ببخشد.