ارزيابي اثرات تنوع مسكن بر انتخاب وسيلۀ سفر در جابه‌جايي‌هاي درون شهري(مطالعه موردي: شهر قم)

تنوع مسكن از جمله عناصر كليدي برنامه ريزي شهري معاصر به شمار مي آيد كه به سبب مزاياي اجتماعي، اقتصادي و زيست محيطي آن، از سوي الگواره هاي نوين توسعه پايدار شهري (نظير جنبش نوشهرسازي و رشد هوشمند شهري) مورد استقبال و تاكيد فراوان قرارگرفته است. با اين حال، در نظام برنامه ريزي شهري ايران به اين اصل توجه چنداني نشده است و چنين غلفتي نه تنها باعث كاهش سطح زيستپذيري شهري شده بلكه در ابعاد وسيع تر بر ناپايداري آنها نيز دامن زده است. از آنجايي كه ابعاد اين موضوع تاكنون در مطالعات برنامهريزي شهري ايران به درستي مشخص نشده است، لذا مقاله حاضر با هدف واكاوي و ريشهيابي مفهوم گوناگوني مسكن شهري از يك سو و شناسايي اثرات آن در انتخاب وسيله سفرهاي درون شهري با توجه به نمونه محله بنياد شهر قم به رشته تحرير درآمده است. روش تحقيق به كار گرفته شده در اين مطالعه از نوع توصيفي تحليلي است و اطلاعات مورد نياز نيز از طريق بررسي ها ميداني، پرسشنامه و... گردآوري شد. نتايج حاصل از اين بررسي نشان مي دهد كه سطح پايين تنوع  مساكن در محله بنياد سبب شده تا جابه جايي ساكنين اين محله 44 درصد با خودرو شخصي ، 33.6 درصد بصورت پياده روي و 13.8 درصد بصورت سواري و 7.2 درصد بصورت حمل ونقل عمومي و 1.7 درصد ساير روش ها جابجا مي شوند، به بياني ديگر اين شرايط باعث شده تا ميزان سفرها برون محله اي ساكنين، هزينه هاي جابه جايي و ميزان مصرف انرژي آنان افزايش يابد و خلاصه اينكه سطح زيست پذيري و پايداري اين نواحي به شدت تحت الشعاع چنين مسئله اي قرار گيرد،كه نشان مي دهد پيش شرط اصلي ايجاد محيط هاي مسكوني پايدار ايجاد تنوع در الگوهاي ساخت مسكن مي باشد.