تحليل خصوصيات ساختاري شبكه زنان روستايي در استقرار مديريت مشاركتي مناطق بياباني

تخريب و نابودي مناطق خشك و بياباني كه به‌علت عواملي مانند تغييرات اقليمي‌ و فعاليت‌هاي انساني مي‌باشد، يكي از چالش‌هاي عمده و جدي زيست‌‌محيطي پيش روي جهان امروز است. در مباحث پيرامون مديريت مناطق خشك، زنان از ديد برنامه‌ريزان و سياست‌گزاران به‌عنوان يكي از گروه‌هاي هدف مورد توجه بوده و توانمندسازي آنان و زمينه‌هاي جلب مشاركتشان به‌عنوان بخش عظيمي از نيروهاي انساني ساكن روستاها از رئوس برنامه‌هاي مورد نظر سازمان‌هاي توسعه در كشورهاي مختلف مي‌باشد. در اين پژوهش سرمايه اجتماعي شبكه زنان روستايي از طريق روش تحليل شبكه‌اي، تكميل پرسشنامه تحليل شبكه‌اي و مصاحبه مستقيم با اعضاي گروه‌هاي توسعه روستايي زنان، در روستاي تاجمير از توابع شهرستان سربيشه در استان خراسان جنوبي، از طريق سنجش پيوند‌هاي اعتماد و مشاركت و با استفاده از شاخص‌هاي سطح كلان شبكه (تراكم، دوسويگي پيوندها، ميانگين فاصله ژئودزيك و نسبت پيوندهاي برون گروهي به درون گروهي) بررسي شده است. نتايج حاصل بيانگر آن است كه ميزان سرمايه اجتماعي و به‌تبع آن سرعت گردش پيوندهاي اعتماد و مشاركت در حد متوسط بوده و براي ايجاد بسيج جامعه محلي، توانمندي اجتماعي و پايداري اقتصادي و اجتماعي جامعه مورد بررسي و در نهايت استقرار مديريت مشاركتي، ضرورت دارد كه ميزان سرمايه اجتماعي افزايش يابد كه اين عامل نيز فرصتي براي ايجاد ظرفيت در جهت مشاركت ايجاد كرده كه تأثير بسزايي بر روند مديريت مشاركتي اجتماع محور در منطقه دارد.