بررسي ارتباط وضعيت مرتع با تنوع گونه‌‌اي موجود در هر وضعيت

تنوع گونه‌‌اي، از مشخصه‌‌هاي نشان‌‌دهنده تغييرات در مراتع است. در اين راستا، ارتباط وضعيت مرتع به‌‌عنوان برآيند اقدامات مديريتي، با تنوع گونه‌‌اي، بررسي شد. با آزمون‌ همبستگي اسپيرمن و تجزيه واريانس يك‌‌طرفه، تغييرات مقادير شاخص تنوع شانون وينر تيپ‌‌هاي گياهي، با وضعيت آنها آزمون شد. سپس با ترسيم منحني‌‌هاي رتبه فراوني و تطبيق مدل‌‌هاي توزيع فراوني، تيپ‌‌هاي گياهي با تنوع بالاتر، مشخص و ارتباط آنها با وضعيت مرتع، تفسير گرديد. نتايج نشان داد، شاخص تنوع شانون وينر با وضعيت مرتع، همبستگي معني‌‌داري ندارد. طبقه وضعيت مرتع نيز بر مقدار تنوع، تاثير معني‌‌داري ندارد و هر سه طبقه وضعيت (خوب، متوسط، ضعيف) تيپ‌‌هاي گياهي، از لحاظ شاخص مذكور، در يك گروه آماري قرار گرفتند. به‌‌طوركلي، روند مشخصي بين وضعيت مرتع و مقدار تنوع، مشاهده نشد. نتايج تداعي‌‌كننده آن است كه بالا بودن مقادير شاخص‌‌هاي عددي تنوع، دليل بر بهبود وضعيت مرتع نيست؛ بلكه بايد تركيب گونه‌اي و فراواني آنها نيز مورد بررسي قرار گيرد. ترسيم منحني‌‌هاي رتبه فراوني و تطابق مدل‌‌هاي توزيع فراوني، نشان داد كه در تيپ‌‌هاي گياهي داراي وضعيت خوب و متوسط، گونه‌‌هاي با فراواني اندك، كمتر مشاهده مي‌‌شود و منحني آن داراي شيب ملايم‌‌تري نسبت به تيپ‌‌هاي داراي وضعيت ضعيف است، بنابراين تنوع آنها بالاتر مي‌‌باشد. در اكثر تيپ‌‌هاي گياهي، مدل سري هندسي تطابق داشت كه نشان‌‌دهنده تيپ‌‌هاي گياهي با تنوع گونه‌‌اي پائين و وضعيت ضعيف مرتع است. به‌‌طوركلي با توجه به ميزان همخواني نتايج مدل‌‌هاي توزيع فرواني با وضعيت تيپ‌‌هاي گياهي، نتايج حاصل بر ضرورت توجه به شاخص‌‌هاي پارامتري تنوع گونه‌‌اي در ارزيابي سلامت مرتع، تاكيد دارد.