مقايسه تأثير آموزش همراه با پي‌گيري تلفني از مراقبان خانوادگي با آموزش بدون پي‌گيري بر رفتارهاي خودمراقبتي و وضعيت باليني بيماران مبتلا به نارسايي قلبي

زمينه و هدف: در كنار درمان هاي دارويي، آموزش مراقبت از خود در بيماران نارسايي قلبي ضروري است. هدف از مطالعه حاضر مقايسه تأثير آموزش همراه با پي گيري تلفني از مراقبان خانوادگي با آموزش بدون پي گيري بر رفتارهاي خودمراقبتي و وضعيت باليني بيماران مبتلا به نارسايي قلبي است. روش بررسي: اين كارآزمايي باليني (IRCT2016080829184N2)، در مورد 66 بيمار مبتلا به نارسايي قلبي مراجعه كننده به درمانگاه بيمارستان طالقاني آبادان در سال 95-1394 انجام يافته است. بيماران به روش تخصيص تصادفي به 3 گروه: شاهد، مداخله 1 و مداخله 2 تقسيم شدند. گروه شاهد، مداخله اي دريافت نكردند، در گروه مداخله 1 بيماران و مراقبان، آموزش حضوري و گروه مداخله 2 علاوه بر آموزش حضوري، مراقبان پي گيري تلفني مستمر دريافت كردند. در ابتداي مطالعه و انتهاي 3 ماه رفتار خودمراقبتي، شدت خستگي و تحمل فعاليت بيماران از طريق پرسشنامه رفتار خودمراقبتي، مقياس سنجش خستگي و آزمون 6 دقيقه پياده روي بررسي شد. از آمار توصيفي و آزمون هاي كاي اسكوئر، تي زوج، تحليل واريانس، كووايانس و آزمون تعقيبي شفه در نرم افزار SPSS نسخه 18 جهت تحليل داده ها استفاده شد. يافته ها: ابتداي مطالعه 3 گروه از نظر متغيرهاي جمعيت شناختي و 3 متغير پاسخ همگن بودند. در پس آزمون بين گروه مداخله 2 با گروه شاهد و گروه مداخله 1 از نظر ميانگين رفتار خودمراقبتي (p 0/001) و ميانگين نمره خستگي بيماران (p 0/004)، تفاوت معنادار وجود داشت. اما، در ميانگين تحمل فعاليت بيماران بين سه گروه اختلاف آماري معناداري مشاهده نشد. نتيجه گيري: پي گيري تلفني پرستار از مراقبان بيماران نارسايي قلبي مي تواند منجر به ارتقاي رفتار خودمراقبتي و كاهش خستگي بيماران گردد.