بررسي امكان‌پذيري تحقق اهداف كاهش انتشار گازهاي گلخانه‌اي از طريق توليد برق از منابع تجديدپذير در ايران

از گازهاي گلخانه‌اي به عنوان اصلي‌ترين عامل تغييرات اقليم و گرمايش جهاني نام ‌برده مي‌شود. با توجه به افزايش تقاضاي انرژي در جهان و از سويي اتخاذ سياست‌ها و برنامه‌هاي مختلف كاهش مصرف سوخت‌هاي فسيلي به عنوان يكي از عوامل انتشار دهنده گازهاي گلخانه‌اي، توجه به انرژي‌هاي پاك و تجديدپذير جهت مقابله با تغييرات اقليم در اولويت قرار گرفته است. ايران اهداف كاهش 4 و 12 درصدي در ميزان انتشار گازهاي گلخانه‌اي خود بر اساس دو سناريوي غير مشروط و مشروط جهت مشاركت در برنامه جهاني كاهش گازهاي گلخانه‌اي در افق 2030 اعلام نموده است. با توجه به سهم بالاي انتشار بخش نيروگاهي و پتانسيل‌هاي كشور در منابع تجديدپذير، در اين تحقيق سناريوهاي مختلفي به منظور بكارگيري ظرفيت‌هاي انرژي‌هاي تجديدپذير كشور تا سال 1409 جهت تامين تقاضاي برق كشور مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج بررسي سناريوها نشان دهنده آن است كه با توسعه ظرفيت توليد برق خورشيدي، بادي و زمين‌گرمايي به ترتيب و به ميزان 20000، 10000 و 7500 مگاوات، كاهش انتشاري برابر با تعهدات كشور در توافقنامه پاريس محقق خواهد شد. اين مهم بيانگر آن است كه با وجود ظرفيت‌هاي بالقوه در زمينه منابع تجديدپذير در كشور، مي‌توان با اتخاذ سياست‌هاي مناسب تشويقي جهت توسعه توليد انرژي از منابع تجديدپذير، علاوه بر كاهش انتشار دي‌اكسيدكربن به اهدافي از قبيل كاهش مصرف سوخت‌هاي فسيلي در بخش توليد انرژي و امكان استفاده از آنها در ساير بخش‌هاي با ارزش افزوده بالاتر و يا صادرات آنها مبادرت نمود.