بررسي عوامل تاثير گذار و ارائه مدل مقاومت بيرون كشش ژئوكامپوزيت بين دو لايه آسفالتي

يكي از راههاي تعمير روسازيهاي ترك خورده به كارگيري روكش بر روي اين گونه روسازيها مي باشد كه در اين صورت روكش فوقاني مستعد بروز تركها به شكل روسازي پيشين است. يكي از مهمترين روشهاي پيشگيري از ترك خوردگي فوق كه به ترك خوردگي انعكاسي موسوم است به كارگيري ژئوسنتتيك‌هاست. ميزان گيرداري ژئوسنتتيك‌ها در بين لايه‌هاي آسفالتي در شرايطي كه ژئوسنتتيك از عملكرد مسلح نمودن (Reinforcement) استفاده مي‌نمايد، اهميت قابل توجهي دارد. همچنين ميزان گيرداري ژئوسنتتيك مي‌تواند ميزان مقاومت برشي بين لايه‌هاي آسفالتي را تحت تاثير خود قرار دهد و نهايتاً منجر به خرابيهايي گردد. به منظور شناخت ميزان گيرداري ژئوسنتتيك‌ها در خاك آزمايش pull out يا بيرون كشش ژئوسنتتيك آزمايش مرسومي قلمداد مي‌شود. با اين وجود از اين آزمايش در شناخت ميزان گيرداري ژئوسنتتيك در بين لايه‌هاي آسفالتي استفاده چنداني نشده است. در اين تحقيق دستگاه آزمايش بيرون كشش (Pull out)  زئوسنتتيك كه در دانشگاه صنعتي اميركبير توسعه داده شده است، به منظور ارزيابي ميزان گيرداري ژئوكامپوزيت با اندازه شبكه هاي متفاوت در آسفالت به كار برده شد و تاثير سه پارامتر موثر بر مقاومت بيرون كشش بر اساس طراحي آزمايش فول فاكتوريل بررسي و مقايسه گرديد. نتايج بيانگر آن است كه كه مهمترين پارامتر موثر بر گيرداري ژئوكامپوزيت دما مي باشد كه به ميزان دو برابر بيش از مقدار تك كت در ميزان مقاومت يبرون كشش ژئوكامپوزيت موثر بوده است. همچنين سايز شبكه ژئوكامپوزيت اثر چنداني در مقاومت تحت بارگذاري يكنواخت از خود نشان نداده است. علاوه بر اين با تحليل تداخل‌هاي پارامترها مشخص شد كه بيشترين تداخل ميان پارامترها مربوط به تداخل ميان دما و ميزان تك كت به كار رفته بين دو لايه است. نهايتاً بر اساس محاسبات انجام گرفته مدلي رگرسيوني و ساده بر اساس پارامترهاي موثر توسعه داده شد.