نقش متغيرهاي شكل شهر و ادراك والدين در ترجيح آنها به استفاده كودكان از شيوه‌هاي حمل‌و‌نقل فعال به مدرسه

حمل و نقل فعال (پياده روي و دوچرخه سواري) به مدرسه فرصتي است تا كودكان حداقل فعاليت بدني براي جلوگيري از بيماري هاي غيرواگير را كسب كنند. هدف از مطالعه حاضر، بررسي رابطه ميان ترجيح والدين به حمل و نقل فعال كودكان به مدرسه و متغيرهاي شكل شهر، نگراني، ادراك والدين و نگرش آنها نسبت به پياده روي و همچنين متغيرهاي اقتصادي و اجتماعي است. منظور از ترجيح، تمايل والدين به استفاده كودك از هر كدام از انواع روشهاي فعال سفر به مدرسه است. ضمن آن كه نگراني در مورد هر شيوه سفر به مدرسه، زنجيره اي از افكار و تصورات منفي در مورد نتايج استفاده از آن شيوه است. 580 پرسشنامه بين كودكان 7 تا 12 ساله در 5 مدرسه ابتدايي در مناطق 2 و 15 تهران توزيع شد. مطابق نتايج مدل سازي معادلات ساختاري در سطح معني داري 5 درصد، از ميان عوامل زمينه اي، سن كودك (β=-0/135) و تعداد فرزندان (β=-0/088)  با نگراني والدين نسبت به حمل و نقل فعال كودكان به مدرسه ارتباط منفي داشتتند. از ميان متغيرهاي شكل شهر. تراكم جمعيتي (β=0/128) و پيوستگي (β=0/216) رابطه مثبت با نگراني نسبت به سفر فعال كودكان به مدرسه و اختلاط كاربري رابطه مثبت با ترجيح والدين نسبت به سفر فعال كودكان به مدرسه داشت (β=0/090). افزايش اختلاط كاربري ها در برنامه ريزي ها، مشوق والدين در افزايش ترجيح آن ها نسبت به حمل و نقل فعال به مدرسه و همراهي آنها با كودكان است. همبستگي منفي بين ترجيح والدين نسبت به حمل و نقل فعال و فاصله خانه تا مدرسه نشان دهنده تقابل سياست احداث مدارس در حومه مراكز جمعيتي داراي زمين ارزان با سياست هاي توسعه حمل و نقل پايدار است.