توسعه مدل مكان‌يابي دوربين‌هاي پلاك خوان در جاده‌هاي ايران جهت پوشش مسيرهاي حركتي مبدأ– مقصد وسايل نقليه باري

ماتريس تقاضاي مبدأ– مقصد يكي از مهم‌ترين اركان مورد نياز در برنامه‌ريزي حمل‌ونقل است كه همواره متخصصان امر سعي بر آن داشته‌اند كه با استفاده از روشهاي رياضي و آماري و نيز استفاده از تكنيكهاي بهينه‌سازي آن را تخمين زده بهترين تقريب از آن را به دست آورند. در اين مقاله يك مدل رياضي ارايه شده است كه با در نظر گرفتن امكان رديابي وسايل نقليه از طريق تشخيص پلاك و نيز حركت آنها در طول شبكه راههاي ايران، بهترين نقاط را براي نصب دوربينهاي پلاك خوان وسايل نقليه به نحوي تعيين نمايد كه  بر اساس تعقيب وسايل نقليه بتوان ماتريس مبدأمقصد را تخمين زد. مبناي اصلي مدلسازي صورت گرفته بر حركت وسايل نقليه در كوتاهترين مسير بين مبدأ و مقصد بوده است. در دو حالت مد نظر قرار دادن حد بالاي تعداد دوربين مورد نياز براي تعقيب وسايل نقليه در مسير و نيز شانس تشخيص وسيله نقليه در مسير حركت، نتايج مورد بررسي قرار گرفته است. به منظور ارزيابي كارآيي مدل توسعه داده شده، راههاي هفت استان شرقي ايران به عنوان مطالعه موردي انتخاب و اطلاعات شبكه‌ي محدوده مطالعه، در قالب 310 گره و 356 كمان يك طرفه (712 كمان دو طرفه) با 3609 زوج مبدأ و مقصدهاي مورد استفاده در حمل‌ونقل جاده‌اي، در نرم‌افزار معروف بهينه‌سازي (GAMS) كدگذاري شده است. نتايج، حاكي از آن است كه مدل مي‌تواند با خطيي قابل قبول كه مبناي آن تحت پوشش قرار دادن حركت مبدأ به مقصد وسايل نقليه است، بهترين مكانهاي نصب دوربينهاي پلاك خوان را تعيين نمايد.