كاربرد اصطلاحات عرفاني در غزليات ابن حسام خوسفي

متون عرفاني و اصطلاحات عرفاني، ميراث مكتوب و هويت فرهنگي و ملي هر سرزميني است كه شرح و بازنمود آنها در واقع بازسازي هويت فرهنگي يك كشور است. از آن جا كه عالم درون عارفان قابل كشف براي عموم نيست با تاملي در اشعار و سرودهايي كه جلوه و بارقه‌هايي از مكنونات قلبي ايشان است، شناختي توام با لذات معنوي نصيب حال تشنگان معرفت و معنويت مي‌گردد. ابن حسام نيز از جمله شاعراني است كه غزلياتش معدن گران سنگي از اصطلاحات و رموزيست كه شور و شوقي عارفانه در خواننده ايجاد مي‌كند. در اين نوشتار، همراه با شرح برخي اصطلاحات عرفاني كه عرفا در اشعار خود به كار برده‌اند، با شيوة تحليل محتوايي به شرح برخي الفاظ و اصطلاحات عرفاني كه ابن حسام در غزليات خود به كار برده، پرداخته‌ايم تا روشن شود كه وي از چه اصطلاحات و تعبيرات عرفاني بيشتر در غزليات خويش بهره برده است؟ لذابا بررسي غزليات وي اين نتيجه حاصل شد كه او براي بيان تجربيات عرفاني خود، از الفاظ رمزگونة زلف، ابرو، چشم، لعل، خال و همچنين اصطلاحاتي چون حسن، پير مغان، عشق بهره برده است كه البته در به كاربردن همه اين‌ها گوشة چشمي به شاعران بزرگي چون حافظ و عراقي و... داشته است. هر چند ثابت شدن اين ادعا خود مبين ان است كه او علاوه بر اين كه شاعري آييني است، از انديشه‌هاي عرفاني والايي برخوردار بوده است.