اقتضائات بهره‌‌گيري از معنا‌شناسي ايزوتسويي در مطالعات قرآني

هدف: محققان در اين مقاله بر آن بودند تا با مطالعۀ مباني نظري روش معناشناسي، نسبت آن را با مباني اسلامي سنجيده و اقتضائات بهره‌گيري از آن را در مطالعات قرآني كشف كنند. روش: روش تحقيق در اين مقاله، تحليلي استدلالي كلامي است. يافته‌ها و نتيجه‌گيري: نتايج اين پژوهش نشان داد كه اولاً، روش معناشناسي براي استفاده در متون مذهبي ايجاد نشده و نوعي از تحميل نابجاي آن توسط ايزوتسو بر قرآن صورت گرفته است. ثانياً، نظير اين روش با عنوان علم مناسبات، برآمده از انديشه‌هاي اسلامي باحثين حوزۀ قرآن در ادبيات علوم قرآني وجود داشته است، بي‌آنكه نيازي به بهره‌گيري از روشهاي دخيل باشد. ثالثاً، اگر اصراري بر بهره‌گيري از روش معناشناسي به دلايلي نظير بين‌المللي بودن اين روش يا هر دليل ديگر وجود دارد، پژوهشگر مي‌بايست متوجه مباني نظري آن باشد و صرفاً به عنوان يك روش و ابزار با آن برخورد كند. رابعاً، روش معناشناسي براي فهم كلام قرآن، ضعفهايي دارد كه استفاده از روشهاي معين نظير تفسير موضوعي در كنار آن ضرورت دارد.