اثر بخشي طرحواره درماني بر كاهش علائم و تعديل طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه بيماران مبتلا به اختلال دوقطبي نوع I و II

زمينه و هدف: اين پژوهش با هدف بررسي ميزان اثربخشي طرحواره درماني در كاهش علاﺋم و تعديل طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه بيماران مبتلا به اختلال دو قطبي انجام شد. هدف شناسايي طرح‌واره‌ها ناسازگار بيمار و تلاش در جهت اصلاح يا تغيير آن‌ها است. مواد و روشها: آزمودني‌ها 30 نفر شامل 10 مرد و 20 زن بوده‌اند كه از ميان مراجعه‌كنندگان در دسترسي كه به مركز پزشكي نور اصفهان و دو مطب از ميان مطب‌هاي روان‌پزشكان اصفهان و مركز مشاوره باران مهر شاهين شهر مراجعه نموده‌ و توسط يك روان‌پزشك بر اساس ملاك تشخيصي متن تجديد نظر شده‌ي چهارمين راهنماي تشخيصي و آماري اختلالات روانيDSM-IV-TR تشخيص اختلال دو قطبي نوع اول يا دوم را دريافت و تحت درمان دارويي قرار گرفته انتخاب شدند و به صورت تصادفي به دو گروه اختصاص يافتند. گروه آزمايش درمان دارويي به همراه طرح‌واره درماني و گروه كنترل تنها درمان دارويي دريافت نمود. از پرسش‌نامه مانياي يانگ (YMRS)، آزمون سنجش اختلال افسردگي دو قطبي (BDRS)، پرسش‌نامه طرحواره‌هاي يانگ (YSQ3) قبل و بعد از درمان استفاده شد. داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس و كوواريانس چند متغيري تحت‌نرم افزار 18 SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: با كنترل متغير همپراش تفاوت ميانگين‌هاي دو گروه آزمايش و كنترل براي هر سه متغير علايم مانيا، علايم افسردگي و طرح‌واره‌هاي ناسازگار اوليه بعد از مداخله معني‌دار بود (0.01 P). نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي اين مطالعه، طرح‌واره درماني به عنوان يك درمان روان‌شناختي مكمل با دارودرماني بيماران دوقطبي در كاهش علاﺋم و تعديل طرح‌واره‌هاي ناسازگار اوليه بيماران مبتلا به اختلال دو قطبي مؤثر بود، لذا تهيه پروتكل‌هايي منظم جهت طرحواره درماني و افرودن آن به درمان دارويي اين بيماران پيشنهاد مي‌گردد.