تأثير آموزش جلوه‌هاي چهره‌اي هيجان‌هاي بنيادي بر تشخيص هيجان‌هاي بنيادي در كودكان درخود مانده با كاركرد بالا

زمينه و هدف: پژوهش حاضر به منظور بررسي تأثير آموزش جلوه‌هاي چهره‌اي هيجان‌هاي بنيادي بر تشخيص هيجان‌هاي بنيادي در كودكان در خود مانده با كاركرد بالا صورت گرفته است. مواد و روشها: در اين پژوهش از روش شبه آزمايشي و طرح تك آزمودني AB بهره گرفته شده است. جامعه مورد پژوهش شامل كليه كودكان درخودمانده 5 تا 8 ساله با كاركرد بالاي شهر تهران در سال 91 بود كه پنج كودك از ميان آن‌ها با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس و بر اساس ملاك‌هاي تشخيصي چهارمين راهنماي تشخيصي و آماري اختلالات رواني انتخاب شدند. آموزش جلوه‌هاي چهره‌اي 3 روز در هفته و به مدت 12 جلسه 20 دقيقه‌اي براي هر كودك به صورت انفرادي انجام شد .براي تحليل داده‌ها از آمار توصيفي شامل نمودارها استفاده گرديد. يافته‌ها: نتايج حاصل از مقايسه تعداد پاسخ‌هاي صحيح شركت‌كنندگان در مرحله خط پايه و آزمون پاياني حاكي از بهبود عملكرد آنان در شناسايي هيجان‌هاي بنيادي است چنان كه در آزمون پاياني تعداد پاسخ‌هاي صحيح شركت‌كنندگان در بيشتر موارد به حداكثر رسيد. نتيجه‌گيري: آموزش‌ها توانستند پاسخ‌هاي صحيح شركت‌كنندگان را در بازشناسي هيجان‌ها به ويژه هيجان‌هاي شادي، غم و خشم افزايش دهند. تعداد پاسخ‌هاي صحيح به ويژه از ناحيه دهان به حداكثر رسيدند بنابراين با توجه به اثر بخشي نسبي آموزش، پيشنهاد مي‌شود كه آموزش هيجان‌ها به عنوان بخشي از برنامه كار با كودكان درخود مانده درآيد.