بررسي نگرش به دوستي با جنس مخالف در بين دانشجويان دختر و پسر

زمينه و هدف؛ شكل گيري روابط نزديك و عاشقانه يك تكليف رشدي اجتماعي مهم براي نوجوانان است كه در تعامل با بستر فرهنگي هر جامعه ممكن است شكل سالم يا آسيب زا به خود بگيرد. هدف پژوهش حاضر بررسي فراواني و نگرش به دوستي دختر و پسر در بين دانشجويان دانشگاه پيام نور تبريز و ارتباط آن با متغيرهاي جمعيت شناختي بود. مواد و روش ها: اين پژوهش از نوع زمينه يابي است. از بين دانشجويان دختر و پسر پيام نور تبريز 444 نفر به عنوان نمونه و با روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. يافته ها: يافته ها نشان دادند كه 47.3 درصد از دانشجويان سابقه دوستي با جنس مخالف را داشتند و اين مورد در بين گروه مذكر بيشتر از گروه مونث بود. همچنين، گروه مذكر نگرش مثبت و گروه مونث نگرش منفي تري نسبت به دوستي با جنس مخالف داشتند. افرادي كه خود را از نظر باورهاي مذهبي در حد كم ارزيابي كرده بودند نسبت به دوستي با جنس مخالف نگرش مثبت تري داشتند. بين ميزان استفاده از اينترنت و ماهواره در اوقات فراغت و گرايش به دوستي با جنس مخالف رابطه وجود داشت. دانشجويان معتقد بودند كه تجربه دوستي با جنس مخالف نسبت به موفقيت ازدواج در آينده درحد متوسط و كم تاثير مثبت دارد و در حد متوسط نيز تاثيرات منفي دارد. دانشجويان معتقد بودند كه تجربه دوستي با جنس مخالف تاثيرات منفي رواني متوسط تا بيشتر و تاثيرات مثبت رواني اندكي دارد. همچنين معتقد بودند كه در صورت قطع احتمالي دوستي، دختران بيشتر آسيب مي بينند. نتيجه گيري: اين يافته ها در راستاي تحقيقات قبلي و دگرگوني فرهنگي در زمينه روابط با جنس مخالف تفسير گرديد.