آيا يك فعاليت پيش رونده هوازي، اشتهاي زنان چاق و مبتلا به اضافه وزن را كاهش ميدهد؟

?Dose a progressive aerobic activity reduce the appetite of obese or overweight women

مقدمه با توجه به افزايش بيماريهاي ناشي از چاقي، روشهاي درماني كنترل يا پيشگيري از چاقي و اضافه وزن، مورد توجه محققين مي‌باشد. در اين ميان دستكاري هورمونهاي اشتها به واسطه تمرينات ورزشي، به عنوان يك عامل كم مخاطره و نوپا در فرايند سلامتي مورد مطالعه قرار گرفته است. روش كار 13 زن سالم و مبتلا به اضافه وزن يا چاقي درجه يك با ميانگين سني 25 سال و ميانگين توده بدن 31/29 كيلوگرم بر مترمربع در مطالعه شركت كردند. جلسه آزمون شامل اجراي تست وامانده ساز بالك با سه مرحله خونگيري (قبل از فعاليت، نيم ساعت و دو ساعت پس از فعاليت) جهت سنجش گرلين اسيل‌دار (AG) و پپتيدYY (PYY 3-36)، همچنين هفت مرحله تكميل پرسشنامه ارزيابي اشتها (VAS) بود. دادههاي حاصل، توسط نرم افزار SPSS نسخه 20 و با استفاده از روش تحليل واريانس مكرر و آزمون تعقيبي LSD بررسي شدند. نتايج مقادير پس از فعاليت AG وPYY 3-36، نسبت به حالت پايه، تفاوت معناداري با هم نداشتند (0/05< p) ولي ميزان احساس گرسنگي، احساس سيري و ميل به خوردن غذا در هفت مرحله با هم تفاوت معناداري داشتند (0/05< p). نتيجه ­گيري به نظر ميرسد تغييرات هورمونهاي اشتها هميشه با تغييرات حس اشتها همراه نمي‌باشد و عوامل متعدد ديگري در پاسخ اين هورمونها دخيل هستند.

Introduction: Considering the increased illness caused by obesity, therapeutic methods for controlling or preventing obesity and overweight are interest to researchers. Meanwhile, the manipulation of appetite hormones by exercise has been studied as a low-risk factor in the health process. Material and methods: A total of 13 healthy women with overweight or obesity of grade one with an average age of 25 years and an average body mass of 31.23 kg / m2 participated in the study. The test session included 3 stages of blood collection (before the activity 30 minutes and two hours after the activity) to measure the acylated ghrelin (AG) and peptide YY3-36 (PYY 3-36), as well as seven stages of completion of the VAS questionnaire to measure appetite. Data were analyzed by SPSS software version 20 and using repeated analysis of variance and LSD post hoc test. Results: There was no significant difference between the AG and PYY 3-36 post-activity levels compared to baseline (P <0.05). However, there was a significant difference between the levels of hunger, satiety and eating desire in seven steps (P <0.05). Conclusion: Changes in appetite hormones are not always associated with changes in appetite. Other factors contribute to the response of these hormones.