پيش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بيني رضامندي زوجيت براساس ويژگي‌هاي شخصيتي و نيازهاي بنيادين‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ روان‌شناختي با ميانجيگري سلامت‌روان درمادران دختران تيزهوش

پژوهش حاضر با هدف پيش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بيني رضامندي زوجيت بر اساس ويژگي‌هاي شخصيتي و نيازهاي بنيادين ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روان‌شناختي با ميانجيگري سلامت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روان در مادران دختران تيزهوش انجام شد. پژوهش يك مطالعۀ توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعۀ آماري مادران دانش‌آموزان تيز‌هوش دورۀ اول متوسطه شهر تهران بودند. در‌اين پژوهش 245 مادر شركت كردند كه با روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي انتخاب شده بودند. ابزارهاي ‌اين پژوهش مقياس ويژگي‌هاي شخصيتي نئو، نيازهاي بنيادين ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روان‌شناختي، سلامت عمو‌مي‌ و رضامندي زوجيت افروز بود. داده‌‌‌‌‌ها با استفاده از تحليل مسير و مدل‌يابي معادلات ساختاري به‌وسيله نرم‌افزار  AMOSبا استفاده از شاخص‌هاي آزمون مجذور كاي، شاخص برازش تطبيقي (CFI)، و ريشۀ دوم ميانگين خطاي تقريب (RMSEA) تحليل شد. يافته‌‌‌‌‌ها نشان داد ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كه از بين صفات شخصيتي، ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روان‌رنجورخويي به صورت منفي و وظيفه‌شناسي و برون‌‌گرايي به صورت مثبت بر رضامندي مادران اثر داشته است (0.05 p). نيازهاي بنيادين ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روان‌شناختي به صورت مثبت و معنادار بر رضامندي مادران اثر داشته است (0.05 p). سلامت‌روان به صورت منفي و معنادار بر رضامندي مادران اثر داشته است (0.05 p). سلامت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روان اثر ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روان ‌رنجورخويي بر رضامندي را به صورت منفي و اثر برونگرايي و وظيفه‌شناسي بر رضامندي را به صورت مثبت و معنادار ميانجيگري كرده بود و سلامت‌روان اثر نيازهاي بنيادين ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روان‌شناختي بر رضامندي را به صورت مثبت و معنادار ميانجيگري كرده بود (0.05 p). بر اساس نتايج مشخص شد صفات شخصيتي (روان‌‌رنجورخويي به صورت منفي و وظيفه‌شناسي و برونگرايي به صورت مثبت)، و نيازهاي بنيادين ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روان‌شناختي با ميانجيگري سلامت‌روان بر رضامندي مادران دختران تيزهوش اثر داشته است. بنابراين، در‌اين حوزه با در نظرگرفتن نيازهاي بنيادين، صفات شخصيتي و سلامت‌روان به برنامۀ خانواده‌محور نياز است تا رضايت‌مندي زوجيت افزايش يابد.