تاسيسات و تجهيزات پرورش طيور در ايران: گذشته، حال و آينده

هدف اصلي تاسيس و تجهيز آشيانه مرغداري تامين نيازهاي پرنده براي دستيابي به بيشينه قابليت ژنتيكي است. در گذشته بيشتر آشيانه‌‌هاي مرغداري احداث شده در ايران با طول كم و فاقد سيستم‌‌هاي تهويه، گرمايش، عايق‌‌بندي، تجهيزات و اتوماسيون مناسب بوده‌اند. اين موضوع منجر به افزايش مصرف انرژي، كاهش عملكرد و بازده ضعيف طيور صنعتي شده است. به دليل پايين بودن قيمت حامل‌‌هاي انرژي توجه اندكي به كنترل مصرف انرژي شده است. يكي از مشكل‌هاي بيشتر مرغداري‌‌هاي كشور، نداشتن سيستم تهويه كمينه يا استفاده اشتباه از آن است. اين موضوع افزون بر ايجاد مشكل‌هايي در كنترل شرايط محيطي آشيانه، افزايش مصرف سوخت را به همراه داشته است. سيستم تهويه تونلي به دليل توانايي در ايجاد سرعت جريان هواي بالا در هواي گرم به ويژه در منطقه‌هاي مرطوب كاربرد بيشتري در مقايسه با نوع‌هاي ديگر تهويه دارد، با اين حال بررسي‌‌ها نشان مي‌‌دهد در بيشتر آشيانه‌‌هاي مرغداري كشور سرعت جريان هواي مناسب در فصل‌هاي گرم ايجاد نمي‌‌شود. همانند ساير نقطه‌هاي دنيا در ايران نيز آشيانه‌هاي جديد با اندازه‌هاي بزرگتري ساخته مي‌شوند. هرچند آشيانه‌هاي بزرگ موجب افزايش بازده و كاهش هزينه توليد مي‌‌شوند، استفاده از آن‌‌ها بستگي به عامل‌هايي همچون ديدگاه‌هاي كارشناسي و مهندسي هنگام ساخت آشيانه‌ها و استفاده از سيستم‌هاي گرمايشي و تهويه مناسب دارد. با افزايش قيمت سوخت و نيروي كار و معرفي سيستم‌هاي نوين پرورش طيور و حمايت دولت، روند اصلاح ساختار آشيانه‌‌هاي مرغداري قابل مشاهده است.