عامل‌هاي موثر بر گرايش كشاورزان به استفاده از سيستم‌هاي آبياري زيرفشار

سيستم‌‌هاي آبياري زيرفشار از بهترين فناوري‌هاي موجود براي مقابله با مشكل كمبود آب در بخش كشاورزي هستند، اما شوربختانه استفاده كشاورزان ايراني از آن‌ها بسيار كمتر از حد انتظار است. هدف اصلي اين پژوهش، بررسي عامل‌هاي موثر بر گرايش كشاورزان به استفاده از سيستم‌هاي آبياري زيرفشار است. روش پژوهش از نوع علمي مقايسه‌اي بود. محدوده مكاني پژوهش، تمام استان‌هاي كشور بود و جامعه آماري آن كشاورزان نمونه ايراني بودند. حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران محاسبه ‌‌شد و تعداد آن‌ها 331 نفر بود. براي نمونه‌گيري، از شيوه نمونه‌گيري طبقه‌اي استفاده شد. افراد در هر طبقه به روش تصادفي انتخاب شدند. ويژگي‌هاي شخصي، نگرش، هنجارهاي ذهني، حمايت‌هاي دولتي، خودكارآمدي، كمبود آب و ويژگي‌هاي فناوري از متغيرهاي مستقل پژوهش بودند. براي واكاوي داده‌ها، از روش آماري واكاوي مسير در نرم افزار SPSS20 استفاده شد. نتيجه‌‌هاي به ‌‌دست‌‌آمده نشان دادند متغير مستقل نگرش، در مجموع، با ضريب بتاي )B( 549/0 بيشترين تاثير را بر گرايش كشاورزان در به‌‌كار بردن سيستم‌هاي آبياري زيرفشار دارد و متغيرهاي خودكارآمدي، كمبود آب و ويژگي‌هاي فناوري در رتبه‌هاي بعدي قرار دارند. افزون بر اين، مشخص شد كه ويژگي‌هاي شخصي، با ضريب بتاي )B( 001/0 تاثيري بر گرايش كشاورزان به اين سيستم‌ها ندارند. بر اساس اين نتيجه‌‌گيري، پيشنهاد مي شود. فعاليت‌هاي آموزشي ترويجي در كشور براي بهبود نگرش و خودكارآمدي كشاورزان و افزايش دانش و مهارت آنان براي استفاده ازسيستم‌هاي آبياري زيرفشار تقويت و توسعه يابد.