نتايج بارداري در بيماران سندرم تخمدان پلي‌كيستيك تحت درمان IVF با دو پروتكل Long GnRh آگونيست وFlexible GnRh آنتاگونيست

مقدمه: در بيماران نابارور مبتلا به سندرم پلي‌كيستيك كه عدم پاسخ به درمان‌هاي تحريك تخمك‌گذاري دارند، لقاح آزمايشگاهي (IVF) گزينه مناسبي است. مطالعه حاضر با هدف مقايسه نتايج بارداري در بيماران سندرم تخمدان پلي‌كيستيك تحت درمان IVF كه تحت پروتكل GnRH آگونيست بلندمدت يا آنتاگونيست GnRH قرار مي‌گيرند، انجام شد. روش‌كار: اين مطالعه كارآزمايي باليني تصادفي در سال 1393 بر روي 96 بيمار نابارور مبتلا به سندرم تخمدان پلي‌كيستيك كانديد لقاح آزمايشگاهي (IVf‌) مراجعه‌كننده به مركز ميلاد انجام شد. بيماران به‌طور تصادفي به 2 گروه آگونيست GnRH بلندمدت و آنتاگونيست GnRH قرار گرفتند و به هر دو گروه قرص ضد بارداري خوراكي به‌عنوان پيش درمان و FSH نوتركيب جهت تحريك تخمدان تجويز شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه 20) و آزمون‌هاي آماري كي دو، دقيق فيشر، و من‌ويتني انجام شد. ميزان p كمتر از 0.05 معني‌دار در نظر گرفته شد. يافته‌ها: دو گروه آگونيست GnRH و آنتاگونيست GnRH از نظر نتايج بارداري نظير حاملگي شيميايي (0.544=p)، حاملگي باليني (0.6=p)، سقط (1=p) و چندقلويي (0.668=p) تفاوت آماري معناداري نداشتند. شيوع سندرم تحريك بيش از حد تخمدان در گروه آنتاگونيست نسبت به آگونيست كمتر بود كه از نظر آماري معنادار بود (0.0001=p). دوز گنادوتروپين (0.344=p) و تعداد روزهاي تحريك با گنادوتروپين (0.236=p) بين دو گروه از نظر آماري معنادار نبود. نتيجه‌گيري: آنتاگونيست GnRh مي‌تواند در مبتلايان به سندرم تخمدان پلي‌كيستيك كه كانديد IVF هستند، مورد استفاده قرار گيرد و استفاده از رژيم آنتاگونيست GnRh در مقايسه با آگونيست GnRH بر روي نتايج بارداري تفاوتي ندارد و فقط عارضه درمان ناباروري را كاهش مي‌دهد.