پاسخ ساختاري عضلات شكمي به شش هفته تمرين تقويتي در زنان مبتلا به دياستازيس ركتي

مقدمه: به فاصله گرفتن دو بخش عضله راست شكمي بيش از 2 تا 2.7 سانتي‌متر، دياستازيس ركتي گفته مي‌شود كه مي‌تواند فعاليت‌هاي شكمي مانند تنفس، ادرار كردن و زايمان را تحت تأثير قرار دهد و ممكن است وضعيت بدني را تغيير دهد و ناحيه كمري لگني را مستعد آسيب نمايد. با توجه به اهميت تمرين درماني در درمان دياستازيس ركتي، مطالعه حاضر با هدف بررسي تأثير تمرينات تقويتي عضلات مايل شكم بر فاصله دو عضله راست شكمي و ضخامت عضلات شكمي در زنان مبتلا به دياستازيس ركتي انجام گرفت. روش‌كار: اين مطالعه كارآزمايي باليني تصادفي شده داراي گروه كنترل‌ در پاييز و زمستان سال 1396 بر روي 32 نفر از زناني كه 6 ماه از زايمانشان گذشته و مبتلا به دياستازيس ركتي بوده و به درمانگاه فيزيوتراپي حضرت زينب شهرستان نور ارجاع داده ‌شده بودند، انجام شد. فاصله دو بالك عضله راست شكمي و ضخامت عضلات شكم در حالت استراحت قبل از مداخله توسط سونوگرافي تعيين شد. در گروه مداخله، تمرين تقويتي عضلات مايل به مدت 6 هفته در منزل انجام گرفت. گروه كنترل تمرين خاصي انجام نداد. بعد از 6 هفته مجدداً سونوگرافي براي تعيين فاصله دو بالك عضله راست شكمي و ضخامت عضلات شكم در وضعيت استراحت انجام گرفت. تجزيه ‌و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري  SPSS(نسخه 22) و آزمون‌هاي تي تست، من‌ويتني، پيرد تي تست و ويلكاكسون انجام شد. ميزان pكمتر يا مساوي 0.05 معني‌دار در نظر گرفته شد. يافته‌ها: فاصله دو بالك عضله راست شكمي بعد از 6 هفته تمرين در گروه مداخله كاهش معناداري نشان داد (بالاي ناف 0.001=p، پايين ناف 0.03=p). ضخامت عضلات مايل داخلي و خارجي و عضلات عرضي شكمي دوطرف بعد از 6 هفته در گروه مداخله افزايش معناداري داشت (P 0/05). در گروه كنترل فاصله دو بالك عضله راست شكمي و ضخامت عضلات شكمي تغيير معني‌داري نداشت. نتيجه‌گيري: تمرينات تقويتي عضلات مايل شكم فاصله دو بالك عضله راست شكمي را كاهش داده و ضخامت عضلات مايل و عضلات عرضي شكم را در زنان مبتلا به دياستاز ركتي افزايش مي دهد.