عنوان مقاله :
مقايسه ميزان افزايش طول مدت بارداري در تجويز شياف پروژسترون و قرص دوفاستون در بارداري‌هاي مبتلا به زايمان زودرس بعد از توقف روند زايمان
پديد آورندگان :
لطفعلي‌زاده ، مرضيه دانشگاه علوم پزشكي مشهد - دانشكده پزشكي - گروه زنان و مامايي , خادمي ، زينب دانشگاه علوم پزشكي مشهد - دانشكده پزشكي - گروه زنان و مامايي , ملكي ، آسيه دانشگاه علوم پزشكي مشهد - دانشكده پزشكي - گروه زنان و مامايي , نجف نجفي ، مونا دانشگاه علوم پزشكي مشهد - دانشكده پزشكي - گروه پزشكي اجتماعي
كليدواژه :
پروژسترون , پيشگيري , زايمان زودرس
چكيده فارسي :
مقدمه: ميزان مرگ‌و‌مير و عوارض در نوزاداني كه زودرس به دنيا مي‌آيند، بيشتر است، لذا بايستي از وقوع زايمان زودرس جلوگيري كرد. مطالعه حاضر با هدف مقايسه ميزان افزايش طول مدت بارداري در تجويز شياف پروژسترون و قرص دوفاستون در بارداري‌هاي مبتلا به زايمان زودرس در صورت توقف روند زايمان انجام شد. روش‌كار: اين مطالعه كارآزمايي باليني تصادفي در سال 981397 بر روي 195 نفر از مادران باردار 3718 سال كه با حاملگي تك‌قلو و با تشخيص زايمان زودرس در سن بارداري 3424 هفته با پرده‌هاي سالم در بيمارستان‌هاي دانشگاه مشهد بستري شدند، انجام شد. پس از درمان زايمان زودرس، در صورتي كه روند زايمان متوقف شد، زنان باردار به‌صورت تصادفي به سه گروه تقسيم شدند: (64 نفر در گروه شياف پروژسترون، 65 نفر در گروه قرص دوفاستون و 65 نفر در گروه كنترل). دوفاستون به‌صورت قرص 10 ميلي‌گرم، 2 بار در روز هر 12 ساعت و پروژسترون به‌صورت شياف پروژسترون 200 ميلي‌گرم روزانه تجويز شد. ميزان افزايش طول مدت بارداري از شروع درمان تا زمان زايمان، سن حاملگي در زمان زايمان و نتايج نوزادي شامل: وزن موقع تولد، آپگار دقيقه اول و پنجم و بستري در NICU بررسي شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه 23) و آزمون‌هاي آنووا، كروسكال واليس و كاي اسكوئر استفاده شد. ميزان p كمتر از 0.05 معني‌دار در نظر گرفته شد. يافته ها: در مقايسه نتايج شياف پروژسترون نسبت به قرص دوفاستون، ميانگين وزن نوزادان در گروه شياف پروژسترون 115.9±293 گرم بيشتر بود (0.03=p). ميان گروه‌هاي شياف پروژسترون و قرص دوفاستون نسبت به كنترل به‌ترتيب، ميانگين افزايش طول مدت بارداري 2.8±11.83 روز (0.01=p) و 2.8±7.2 روز (0.03=p)، ميانگين وزن نوزادان 115.9±578.9 گرم (0.01=p) و 115.9±285.9 گرم (0.03=p)، ميانه آپگار دقيقه اول (0.003=p) و پنجم (0.01=p) به‌طور معني‌داري بيشتر بود؛ اما ميانگين سن ختم بارداري فقط در گروه شياف پروژسترون نسبت به كنترل، به‌طور معني‌داري بيشتر بود (0.01=p) و در گروه قرص دوفاستون نسبت به كنترل، اختلاف معني‌داري وجود نداشت (0.07=p). نتيجه گيري: شياف پروژسترون و قرص دوفاستون باعث افزايش طول مدت و سن ختم بارداري، وزن نوزادان و ميانه آپگار دقيقه اول و پنجم نوزادان شدند؛ اما شياف پروژسترون در مقايسه با قرص دوفاستون در افزايش وزن نوزادان مؤثرتر بود.
عنوان نشريه :
زنان، مامايي و نازايي ايران
