بررسي تأثير سولفات منيزيم موضعي بر پيشرفت افاسمان، ديلاتاسيون و طول مدت زايمان در زنان نخست‌زا

مقدمه: افاسمان و ديلاتاسيون، از مشخصه‌هاي مهم و تأثير‌گذار بر سير و مدت ليبر هستند. اختلال در پيشرفت آنها منجر به خارج شدن سير ليبر از روند طبيعي مي‌شود كه مي‌تواند هم براي مادر و هم براي نوزاد مشكلاتي را به همراه داشته باشد. سال‌هاست كه در ايران از سولفات منيزيم موضعي جهت پيشرفت ليبر به‌صورت تجربي استفاده مي‌شود، لذا مطالعه حاضر با هدف تعيين تأثير سولفات منيزيم موضعي بر پيشرفت افاسمان، ديلاتاسيون و طول مدت زايمان در زنان نخست‌زا انجام شد. روش‌كار: اين مطالعه كارآزمايي باليني تصادفي شده دو‌سوكور بر روي 72 زن نخست‌زا با بارداري ترم كه از اسفند ماه 1395 تا مهر ماه 1396 جهت انجام زايمان به بيمارستان مهديه تهران مراجعه كرده بودند، انجام شد. افراد به‌روش تصادفي در دو گروه 36 نفري سولفات منيزيم و پلاسبو قرار گرفتند. در گروه سولفات منيزيم در ابتداي فاز فعال، 10 سي‌سي سولفات منيزيم 50% و در گروه پلاسبو 10 سي‌سي آب مقطر روي سرويكس ريخته شد و سپس سير ليبر در دو گروه مورد بررسي قرار گرفت. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه 17) و آزمون‌هاي تي مستقل، من‌ويتني، كاي دو و دقيق فيشر انجام گرفت. ميزان p كمتر از 0.05 معني‌‌دار در نظر گرفته‌ شد. يافته‌ها: ميانگين طول مدت فاز فعال مرحله اول ليبر در گروه سولفات منيزيم 1.13±1.75 ساعت و در گروه پلاسبو 1.87±3.85 ساعت بود كه نسبت به گروه سولفات منيزيم 2.10 ساعت طولاني‌تر بود (0.001=p). همچنين ميزان افت هموگلوبين نيز در گروه سولفات به‌طور معناداري كمتر از گروه كنترل بود (0.022=p). تعداد موارد زايمان طبيعي در گروه سولفات منيزيم بيشتر بود، اما اين تفاوت از نظر آماري معنادار نبود (0.429=p). از نظر بقيه موارد مانند آپگار نوزاد، پارگي‌هاي كانال زايمان و شرايط مادر بعد از زايمان بين دو گروه تفاوت معناداري وجود نداشت (0.05 p). نتيجه‌گيري: استفاده از سولفات منيزيم موضعي روي سرويكس در فاز فعال موجب بهبود افاسمان و ديلاتاسيون مي‌شود و سير ليبر را كوتاه‌تر مي‌كند، اما به‌دليل اينكه مطالعات انجام شده در اين مورد اندك هستند، توصيه به مطالعات بيشتر در اين زمينه مي‌شود.