ارتباط سطوح سنجه‌هاي گلبول قرمز با خطر ابتلاء به ديابت بارداري (مطالعه مورد شاهدي)

مقدمه: ديابت بارداري، شايع‌ترين اختلال متابوليك در بارداري است. با توجه به عوارض مادري جنيني ديابت بارداري، شناخت عوامل مرتبط با آن بسيار اهميت دارد. شواهدي مبني بر ارتباط برخي از سنجه‌هاي گلبول قرمز مانند هموگلوبين و ديابت بارداري وجود دارد. مطالعه حاضر با هدف تعيين ارتباط سطوح سنجه‌هاي گلبول قرمز با خطر وقوع ديابت بارداري انجام گرفت. روش‌كار: اين مطالعه موردي شاهدي از آبان تا اسفند 1396 با مشاركت 190 نفر از زنان باردار مبتلا و غيرمبتلا به ديابت بارداري مراجعه‌كننده به درمانگاه مراقبت‌هاي بارداري بيمارستان شهداي تجريش انجام گرفت. آزمايشات غربالگري ديابت بارداري با تست تحمل گلوكز (OGTT) به كمك 75 گرم گلوكز و سنجش شمارش كامل سلول‌هاي خوني در هفته‌هاي 2824 بارداري صورت گرفت. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه 16) و Medcalc (نسخه 1 .8. 18) و آزمون‌هاي تي با نمونه‌هاي مستقل، من‌ويتني، همبستگي و رگرسيون لجستيك انجام گرفت. ميزان p كمتر از 0.05 معني‌دار در نظر گرفته شد. يافته‌ها: به‌غير از سنجه ميانگين وزن سلولي (0.06=p)، ساير سنجه‌هاي گلبول قرمز (شامل: ميزان گلبول قرمز، هموگلوبين، هماتوكريت، متوسط حجم گلبولي و متوسط هموگلوبين گلبول قرمز) با افزايش خطر بروز ديابت بارداري ارتباط داشتند (P 0/05). بر اساس بررسي منحني مشخصه عملكرد سيستم (ROC) براي متغيرهاي معنادار و تعيين حساسيت و ويژگي نقاط برش، مساحت زير نمودار براي هماتوكريت از ساير متغيرها بيشتر بود. نتيجه‌گيري: از بين سنجه‌هاي گلبول قرمز، افزايش سطح هماتوكريت در سه ماهه دوم بارداري، قوي‌ترين ارتباط را با افزايش خطر وقوع ديابت بارداري دارد كه اين مهم توجه ويژه به سطوح هماتوكريت را در حين تجويز مكمل آهن در بارداري مي‌طلبد.