تأثير حضور همراه ماما و همراه غيرماما بر ميزان درد زايمان، طول مدت زايمان و ميزان استفاده از اكسي‌توسين در زنان نخست‌زا: يك كارآزمايي باليني

مقدمه: يكي از روش‌هاي كاهش درد زايمان، حمايت مداوم از مادر باردار در طول ليبر و زايمان است. رضايت زنان از تجربيات زايمان از نظر ارائه‌دهندگان مراقبت، سياست‌گذاران سيستم بهداشتي درماني به‌‌عنوان يكي از شاخص‌هاي مهم كيفيت مراقبت از مادر تلقي مي‌گردد. با توجه به نتايج متناقص مطالعات و كمبود شواهدي كه تأثير حضور همراه حرفه‌اي و غير‌حرفه‌اي را بر زايمان مقايسه كند، مطالعه حاضر با هدف مقايسه تأثير حضور همراه ماما و غيرماما بر ميزان درد زايمان، طول مدت زايمان و ميزان استفاده از اكسي‌توسين در زنان نخست‌زا انجام گرفت. روش‌كار: اين مطالعه كارآزمايي باليني تصادفي شده در سال 97-1396 بر روي 120 زن نخست‌زا شامل سه گروه همراه ماما، همراه غيرماما و گروه كنترل انجام گرديد. پيامدهاي مطالعه مقياس عددي درد، طول مدت مراحل زايمان و ميزان استفاده از اكسي‌توسين بود. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه20) و آزمون‌هاي كاي اسكوئر، آناليز واريانس يك‌طرفه و آناليز واريانس اندازه‌هاي تكراري انجام شد. ميزان p كمتر از 0.05 معني‌دار در نظر گرفته شد. يافته‌ها: در ابتداي فاز فعال، نمره درد در گروه همراه ماما 1.83±2.56، در گروه همراه غيرماما 2.46±4.03 و در گروه كنترل 2.89±4.06 بود كه از نظر آماري تفاوت معناداري را نشان داد (0.014=p). بر اساس نتايج، اثر زمان (P 0.001) معني‌دار بود، ولي اثر گروه (0.386=p) و اثر متقابل زمان و گروه (0.538=p) از نظر آماري معنادار نبود. بر اساس نتايج آزمون آناليز واريانس يك‌طرفه، كمترين طول مدت زايمان در هر دو مرحله مربوط به گروه همراه ماما بود (P 0/05). همچنين بر اساس نتايج، گروه همراه ماما در مقايسه با ساير گروه‌ها از اكسي‌توسين كمتري استفاده كرده بودند (0.004=p). نتيجه‌گيري: وجود ماماي همراه در كنار مادران زائو، يك مداخله غير‌تهاجمي و تأثيرگذار در ايجاد آرامش جسمي و رواني در طول ليبر و زايمان است.