طراحي الگوي كيفيت زندگي سالمندان بر پايه استرس ادراك شده و تحمل پريشاني

زمينه و هدف: سالمندي به دلايلي همچون پيشرفت علم و فناوري درماني به صورت يك پديده، نمود يافته است. محدودشدن شبكه ارتباطات شخصي و نارسائي در بعد جسمي و اجتماعي منجر به ادراك استرس شده كه اين عامل مي تواند تأثير بسزايي در كيفيت زندگي سالمند برجاي گذارد. بنابراين مقابله با چالش هاي پيش روي اين پديده و استفاده از راهكارهاي مناسب به منظور بهبود وضعيت جسماني، رواني و اجتماعي سالمندان اهميت زيادي دارد. اين پژوهش با هدف ارائه يك مدل از تحمل پريشاني و استرس ادراك شده براي كمك به فهم بهتر كيفيت زندگي سالمندان انجام گرفت. روش كار: پژوهش حاضر از نوع مطالعات همبستگي با استفاده از روش مدل يابي بود. حجم نمونه تعداد 377 نفر از سالمندان بالاي 60 سال ساكن تهران در سال 1397 بود كه به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب و با پرسشنامه هاي كيفيت زندگي (WHOQOL-BREF)، تحمل پريشاني (DTS) و استرس ادراك شده-14 (PSS-14)، ارزيابي شدند و در نهايت داده ها با روش تحليل مسير توسط نرم افزارهاي SPSS-20 و AMOS-20 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: يافته ها نشان داد بين استرس ادراك شده و كيفيت زندگي سالمندان رابطه منفي و معنادار وجود داشت (P 0.01). همچنين بين تحمل پريشاني با كيفيت زندگي سالمندان، رابطه مثبت و معنادار ديده شد (P 0.01). يافته ها نقش واسطه گري استرس ادراك شده در رابطه بين تحمل پريشاني و كيفيت زندگي سالمندان را مورد تأييد قرار داد. نتيجه گيري: با توجه به يافته ها، آموزش هاي لازم جهت افزايش تحمل پريشاني و اضافه‫كردن برنامه هاي مداخله اي در زمينه توانمندسازي سالمندان در برابر استرس، راهي مناسب براي ارتقاي كيفيت زندگي سالمندان محسوب مي شود و براي پيشگيري از بيماري هاي روان تني و همچنين مشكلات اجتماعي سالمندان مي توان از آن استفاده كرد.