بررسي تأثير دو نوع تمرين تركيبي بر عملكرد جسماني و تركيب بدني زنان ديابتي نوع دو مبتلا به نوروپاتي محيطي

زمينه و هدف: نوروپاتي محيطي، از شناخته شده‫ترين عوارض عروق كوچك در ديابت است كه به دليل اختلال در عملكرد حس-عمقي سيستم حسي پيكري منجر به كاهش تعادل، قدرت و استقامت عضلاني مي گردد. هدف از مطالعه حاضر تعيين تأثير دو نوع برنامه تمرين تركيبي (هوازي -مقاومتي) بر عملكرد جسماني و تركيب بدني زنان ديابتي نوع دو مبتلا به نوروپاتي محيطي بود. روش كار: در اين پژوهش نيمه تجربي، تعداد 33 زن مبتلا به نوروپاتي ديابتي به سه گروه (دو گروه تجربي و يك گروه كنترل) تقسيم شدند. گروه هاي تجربي به مدت 12 هفته، 3 جلسه در هفته تمرينات تركيبي هوازي-مقاومتي را با حجم و شدت هاي مشخص اجرا كردند. برنامه تمريني گروه 1: تمرين مقاومتي شامل 4 تا 5 حركت با 2 تا 3 ست 12-10 تكراري و تمرين هوازي اينتروال شامل 70-55 درصد ضربان قلب بيشينه به مدت 30 تا 45 دقيقه؛ گروه 2: تمرينات مشابه گروه اول با اين تفاوت كه تمرين مقاومتي 8 تا 10 حركت انجام شد و تمرين هوازي به مدت 15 تا 22 دقيقه بود. گروه كنترل در هيچ برنامه تمريني شركت نكردند. از تمامي آزمودني ها قبل و بعد از مداخله، آزمون‫هاي عملكرد جسماني و تركيب بدني انجام و يك نمونه خون گرفته شد. داده ها با روش آماري آنووا با اندازه گيري مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني با سطح معني داري P≤0/05 تحليل شدند . يافته ها: نتايج نشان داد كه تعادل پس از 12 هفته تمرين در گروه تجربي دو در مقايسه با گروه تجربي يك و كنترل، بهبود معني‫داري داشت (P 0/05). همچنين قدرت بيشينه، استقامت عضلاني اندام تحتاني و حداكثر اكسيژن مصرفي در گروه هاي تجربي يك و دو نسبت به گروه كنترل، افزايش معني داري يافت (P 0/05). اما در شاخص خوني (قندخون ناشتا، HbA1C، انسولين، مقاومت به انسولين)، شاخص توده بدني، وزن، دور كمر و درصد چربي بدن بين گروه ها تفاوت معني‫داري ديده نشد. نتيجه گيري: تمرينات تركيبي (هوازي-مقاومتي) با دو حجم متفاوت مي تواند موجب بهبود عملكرد جسماني و تركيب بدني در بيماران نوروپاتي ديابتي گردد. اما تمرينات تركيبي با غالب مقاومتي، تاثير بيشتري را نشان مي دهد. لذا به بيماران نوروپاتي ديابتي توصيه مي گردد در صورت نداشتن محدوديت به منظور كنترل پيشرفت بيماري و بهبود شاخص هاي عملكردي از برنامه هاي تركيبي با غالب مقاومتي استفاده نمايند.