بررسي ظرفيت انطباق‌پذيري سازماني دانشگاه‌هاي علوم پزشكي

مقدمه: در اين عصر دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالي به دليل روبرو شدن با  واقعيت‌هاي جديد بايستي ظرفيت انطباق‌پذيري خود را بالا ببرند. هدف از اين مقاله بررسي ظرفيت انطباق‌پذيري دانشگاه‌هاي علوم پزشكي بود. روش پژوهش: براي انجام اين تحقيق از روش توصيفي-پيمايشي استفاده گرديد. جامعه آماري اين تحقيق اعضاي هيئت علمي دانشگاه‌هاي علوم پزشكي در استان فارس بود كه با استفاده از فرمول كوكران، يك نمونه 152 نفري از ميان آنها به روش نمونه‌گيري طبقه‌اي نسبتي انتخاب شد. براي جمع‌آوري داده‌ها از يك پرسشنامه محقق ساخته استفاده گرديد. اعتبار محتوايي پرسشنامه توسط محقق تعيين و پايايي كل پرسشنامه نيز از طريق ضريب آلفاي كرانباخ0/863 برآورد گرديد. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه ميانگين نظرات پاسخ‌گويان در خصوص هر 5 مؤلفه انطباق پذيري (ظرفيت پاسخ‌گويي، ظرفيت انعطاف‌پذيري، ظرفيت يادگيري سازماني، ظرفيت شراكت، منابع مورد نياز) در حد متوسط مي‌باشد. نتيجه‌گيري: بطور خلاصه ريشه انطباق‌‌پذيري متوسط دانشگاه‌ها را مي‌توان در مواردي مانند ظرفيت پاسخ‌گويي كم، ظرفيت يادگيري سازماني كم، ظرفيت تعامل و شراكت كم، فقدان منابع لازم براي مواجهه با تغييرات، انعطاف‌پذيري سازماني كم دانست.