تأثير تمرينات تركيبي ثبات مركزي و عصبي عضلاني بر كنترل پاسچر دانش‌آموزان داراي ناشنوايي مادرزادي

مقدمه: نتايج پژوهش‌هاي انجام شده نشان مي‌دهد كه ضعف در حفظ تعادل، از جمله مشكلات اصلي در افراد داراي ناشنوايي مادرزادي است و تعادل نيز عامل مهم و مؤثري بر كيفيت زندگي مي‌باشد. تقويت و بهبود عملكردهاي تعادلي جهت كاهش مشكلات اين گروه از افراد جامعه و نزديك كردن كيفيت زندگي آن‌ها به حالت عادي، بايد مورد تأكيد قرار گيرد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسي تأثير يك دوره تمرينات تركيبي ثبات مركزي و عصبي- عضلاني بر كنترل پاسچر دانش‌آموزان داراي ناشنوايي مادرزادي بود. مواد و روش‌ها: اين تحقيق از نوع نيمه تجربي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون بود كه بر روي ۲۴ دانش‌آموز داراي ناشنوايي مادرزادي صورت گرفت. بدين ترتيب، نمونه‌ها به ‌صورت غير تصادفي هدف‌دار به دو گروه تجربي و شاهد تقسيم شدند (هر گروه ۱۲ نفر). گروه شاهد به زندگي روزمره خود ادامه دادند؛ در حالي‌ كه گروه تجربي به مدت شش هفته و به‌ صورت سه جلسه ۶۰ دقيقه‌اي، به تمرينات تركيبي ثبات مركزي و عصبي- عضلاني پرداختند. توانايي آزمودني‌ها در حفظ وضعيت ايستاده در حالت‌هاي حسي مختلف اندازه‌گيري گرديد. ميزان تغييرات در حفظ وضعيت ايستاده در حالت‌هاي حسي مختلف قبل و بعد از شش هفته تمرينات نيز مورد سنجش قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون Paired t در نرم‌افزار SPSS تجزيه و تحليل شد (0.05 ≥ P). يافته‌ها: بر اساس نتايج آزمون Paired t، كاهش معني‌داري در تعداد خطا حالت اول بدون هيچ‌گونه تداخل حسي (0.009 = P)، تعداد خطا حالت دوم و غالب بودن سيستم بينايي (0.002 = P)، تعداد خطا حالت سوم و غالب بودن سيستم حس پيكري (0.001 = P) و تعداد خطا حالت چهارم و غالب بودن سيستم دهليزي (0.001 = P) بعد از شش هفته مشاهده گرديد، اما كاهش معني‌داري در هيچ‌ يك از حالت‌هاي حفظ تعادل در گروه شاهد وجود نداشت. نتيجه‎گيري: به نظر مي‌رسد تمرينات تركيبي ثبات مركزي و عصبي- عضلاني، مي‌تواند باعث بهبود وضعيت تعادل ظاهري در معلولان شنوايي شود و مي‌توان از آن در كنار ساير برنامه‌هاي تمريني استفاده كرد. با اين ‌حال، پژوهش حاضر محدوديت‌هايي داشت و انجام تحقيقات بيشتر در اين زمينه ضروري مي‌باشد.