رابطه بين سطح پلاسمايي ليپوپروتئين (a) و ريسك فاكتورهاي ماژور قلبي عروقي در بيماران مبتلا به ديابت نوع2

مقدمه ليپوپروتئين (a) به عنوان يك عامل خطر در بروز بيمـاري‎هـاي عـروق كرونـر نقـش دارد.  اگرچه مطالعات زيادي در جمعيت غير ديابتيك انجام شده است كه نقش افزايش غلظت پلاسمايي (Lp(a و بيماري‎هاي آترواسكلروتيك را نشان مي‎دهد اما اين نقش در جمعيت ديابتيك واضح نيست. بنابراين هدف از اين مطالعه بررسي ارتباط بين سطح پلاسمايي ليپوپروتئين و ريسك فاكتورهاي ماژور قلبي عروقي در بيماران مبتلا به ديابت تيپ 2 است. روش كار مطالعه حاضر در كلينيك ديابت بيمارستان امام خميني تهران طي سال‎هاي 1384-1386انجام شد و 34۶ بيمار از ميان 600 بيمار مبتلا به ديابت تيپ 2 انتخاب شدند. جهت اندازه گيري همراهي سطوح بالاي (Lp(a و ريسك فاكتورهاي قلبي عروقي، بيماران به دو دسته سطوح نرمال ()a)Lp (mg /dl35 (a)Lp) و سطوح افزايش يافته(a)Lp (mg /dl35 a)Lp) تقسيم شدند و ريسك فاكتورها بين دو گروه با استفاده از آزمون آماري‌ مقايسه شدند. نتايج نتايج نشان داد كه ارتباط مستقيم و معناداري بين (Lp(a با كلسترول تام (0.217=r ، P 0.001) ، HDL (0.141=r، 0.008=P)، LDLC (0.241=r، P 0.001)، آپوليپوپروتئين B (0.220=r، P 0.001) و نمره سيستم امتيازدهي Framingham (FSS) (0.135=r، 0.012=P) در بيماران وجود داشت. ميانگين سطح كلسترول، LDL، HDL، آپوليپوپروتئينB و نمره FSS در گروه (Lp(a افزايش يافته (۳۵Lp(a)≤) به طور معني داري بيشتر از افراد با Lp(a) نرمال (35Lp(a)) بود (P 0.05). نتيجه گيري سطوح سرمي (Lp(a ارتباط چشمگير مثبتي بر روي متغيرهاي ليپيدي (به جز تري گليسريد) دارد و هم چنين مقادير بالاتر از mg/dl35 با افزايش ريسك فاكتورهاي قلبي عروقي در بيماران ديابتي همراهي دارد.