هدف‌داري آفرينش از منظر قرآن كريم و حكمت متعاليه

در خصوص سازگاري يا ناسازگاري آموزه‌هاي حكمت متعاليه با آموزه‌هاي قرآني و وحياني همواره اختلاف نظر وجود داشته است. مقاله‌ي حاضر با هدف بررسي ميزان هماهنگي آموزه‌هاي حكمت متعاليه با آموزه‌هاي قرآني، يكي از مهم‌ترين مسائل فلسفيكلامي يعني مسأله‌يهدف‌داري آفرينش را با روش تحليلي-تطبيقي، در سه محور اصل غايت‌مندي، علت غايي و غايت افعال الهي، از ديدگاه قرآن كريم و حكمت متعاليه مورد بررسي قرار داده و به اين نتيجه رسيده است كه از ديدگاه قرآن كريم و حكمت متعاليه، آفرينش كاملاً غايت‌مند است؛ علت غايي آفرينش جهان، انسان، و علت غايي آفرينش انسان، ذات خداوند است؛ غايت و هدف فعلي مخلوقات و افعال الهي نيز همان ذات خداوند است، پس به طور كلي مي‌توان گفت علت غايي و غايت افعال الهي، ذات بي‌همتاي اوست. بنابراين، ديدگاه حكمت متعاليه در زمينه‌ي غايت‌مندي افعال الهي با قرآن كريم هماهنگ بوده و هيچ‌گونه تعارض و حتي اختلافي در اين زمينه وجود ندارد.