بررسي پيامدهاي مساله وحي در حكمت سينوي

مطالعه پيشرو در صدد بررسي پيامدهاي رويكرد ابن سينا در مساله وحي است. پيامدهايي كه اگرچه شيخ در فلسفه خود به صورت صريح به آنها اذعان نكرده؛ اما نوع نگرش وي به مساله وحي و مولفه هاي آن حاكي از استبصار وي بدانه است. ابن سينا در مساله وحي با توجه به دو قوه حس مشترك و خيال، ادراك و حفظ صوري شهودي از عوالم غيب و ملكوت را به اين دو قوه انتساب مي دهد كه به وضوح هم مستلزم اشتداد وجودي و حركت جوهري نفوس بوده و هم تجرد قوه خيال و ادراكات مخزون در آن را نتيجه مي دهد. ابن سينا در تفكر مشرقي، نفس پيامبران را نماد چنين فرايندي مي داند و معتقد است نفوس ايشان به جهت پالايش و تعالي وجودي فاقد جنبه فعال و مداخله گر در فرايند دريافت و انتقال وحي است. از نظر ابن سينا دو قوه حس مشترك و خيال پيامبر به جهت اشتداد وجودي نفوسشان، بر خلاف ساير نفوس بشري مي تواند صور و ادراكات جزئي متعالي وحياني را نيز بدون هيچ دخل و تصرفي در خويش حفظ نمايد و در نتيجه كمترين وجهي برا ي دخالت و دستكاري قوه متخيله و يا تشبيه و تبديل معقول به محسوس باقي نخواهد ماند.